Bir Kitabın Anlatısına Hayatımızı Uyumlu ...

“Kitapların Işığından Edindiğimiz Varlığın Manasını Ebediyete Taşıyan Duyarlılıklarız Biz! .”

Kemal KABCIK’ın Kaleminden:

Senin Olgunluğunun Keşfi; Hangi İnsana Nasip Olur Ki? ...

İnsanları tanıdığımı zannediyorum ve yazıyorum seni sana! . Ve sen öyle derin bir insansın ki, noksanıma uyanıyorum yeniden seninle, iyi ki varsın! . Tanıdığımdan da sevgi dolu, tanıdığımdan da saygı dolu birisin bana, şükürler olsun! . Yersiz korkmuşum senden, seni okuduğun kitapla suçlamıştım ben, oysa olumlu var oluşumcu düş ve düşünceye adapte edebilenmişsin sen kendini! . Sadece kendin adapte olmakla kalmadın, beni de adapte ettin gerçekçi var oluşumcu düşüne ve düşüncene! . Acaba uyum içerisinde miyim sana, diye, gelsem sorsam sana, “OFF! .. KEMAL; SEN HALA TEK BAŞINA KARAR ALAMAYACAK KADAR BÜYÜYEMEDİN Mİ, SEN NE ZAMAN BİR BAŞINA KARARLAR ALABİLECEK KADAR BÜYÜYECEKSİN? . BİRAZ DÜŞÜNCELİ OLSAN ARTIK, DİYORUM EY KEMAL! " Dersin diyerek, korkularımı arttırıyorum elimde olmadan, çaresizce! . “Bu hayatta kendin olacaksın ve karar vermenin ve de istikrarla ilerlemenin yolunu keşfedeceksin Ey Kemal! .” diyen varlığın, sanki yanı başımda şu an ve ben düş ile düşüncelerimle ulaşamıyorum erişmiş olduğun kişisel gelişim çizgine! . “Yalnızsın ve çaresizsin şu an belki, ama umutsuz değilsindir hiçbir zaman ey Kemal! .” Der gibi şu an yanımda bulunmayı sürdüren sen! ... “Güneş; umut var olduğu sürece, bir gün insanın kalbinde doğar! .” der gibi bana sunduğun yalnız bırakmaların aydınlığı! ... "GÜNEŞ GENE DOĞAR" ERNEST HEWİNGWAY YAPITI BİR ROMAN, DİYE HATIRLIYORUM! . Düşünürsen insanca; insancıl var oluşumcu bir güneş doğar, o güneş, gündüz gözüyle yıldızları da gölgede bırakmaz, yıldızlarını da okursun, gündüz gözüyle gökyüzünde ve sen yeni rotanı tayin edersin yine yeniden, ben sana ulaşabilme umudunu yüreğimde taşırken! . Gerçek güneş; ışığı ile yıldızları gizlemez ki! . Seninle; var oluşumcu yıldızlarımızı da tanıdım! . Gecem de bir oldu gündüzümde! . Gökyüzü yıldızsız kalmıyor izlerinle! . Yine yeniden kendimi kaybetmesem, yitik olmasam sana bir kez daha! . Ve uzanıverdiğin anda, hep dokunabildiğin bir tek ben olsam, yitiklere karışmayanın olarak tanısan beni daima! . Görünebilmek sana; düş ve düşünce gücünün genişliğinde, seni sana yansıtabilmek! . Ve sen istediğin zaman, hangi mesele olursa olsun, ilk bana dokunsan sen ebediyen! . Ve ben sevilebiliyor olmanın umudunu, hatırlanabiliyor olmanın sorumluluğunu yaşayabilsem yeniden aşklarımca! . Yine gözlerinden aldığım ilhamla umut nakşederek tüm sayfalara, yine yeni yeniden doya doya yazarak bir kez daha senin adını sayfalara, hep sana yansıyabilmek her alemde! . Aydınlığın yükü insancıl düş ve düşüncelerimizin kuşattığı karanlıklar, mücadeleci yapımızla bir gün gelir ve aydınlanabilir aşklarımızın daimi umudu adına! . Biliyorum; altı buçuk milyar insanı da seviyorsun ve ben incitmemeler adına, hassasiyetimi göstermeye çabalıyorum: barış ortamı bozulmasın, senin gül tebessümün bozulmasın diye! . Biliyorum seviyorsun ve benim düşünmeme olanak sağlama çabanda, bana sunduğun suskunluğunun anlatısı kitaplara sığdırılamaz ki ey sevgili yâr! ... Biliyorum; düşünüyorsun! ... Biliyorsun; düşünüyorum! ...

{ Metin Yazarı: Kemal KABCIK – ANTALYA - 19.11.2013 03:49:41}

“Kitaplardan Edindiğimiz Işığın Yanına Kendi Kalbimizin Duyarlılığından Mumlar Yaktık! .”