Bir kitabı iki kez okumak şiir

Bir Kitabı İki Kez Okumak 🌙

“Barışalım mı?” dedi,
Gözleri eski bir sayfayı aralar gibiydi.
Ben sustum, sonra dedim ki:
“Sen hiç bir kitabı iki kez okudun mu?”
“Evet.” dedi,
Sesi bir anlığına umut kokuyordu.
“Peki sonu değişti mi?” dedim…
Sustu.
Bir sessizlik çöktü aramıza,
Ne cümle kaldı, ne ihtimal.
Kısacası;
İkinci şansa gerek yok,
Kırılan yer hep oradan sızar,
Ve insanlar…
Değişmez,
Sadece bir süreliğine rol yapar.

Yeniden başlamak dedikleri,
Aynı hikâyeyi başka bir gün okumaktır.
Cümleler tanıdık, duygular eskidir,
Sadece virgüller yer değiştirir bazen,
Ama son hep aynıdır:
Kırık bir kalp, suskun bir gece.
Bir zamanlar “özledim” derken içten olan,
Şimdi gözlerini kaçırır.
Bir zamanlar “asla gitmem” diyen,
Şimdi başka bir omuzda soluk alır.
Zaman geçer, yüzler değişir,
Ama niyet hep aynı kalır.
Kimse dönmez gerçekten,
Sadece alışamadığı boşluğa döner.

O yüzden bil ki;
Bir kitap iki kez okunmaz,
Bir yara iki kez kabuk bağlamaz.
Ve bazı “barışalım mı?” cümleleri,
Savaşın ta kendisidir aslında.
Bazen insan, affetmeyi karıştırır özlemekle,
Kalbi kandırır, sanki bu defa farklı olacak diye.
Ama değişmeyen bir gerçeği vardır hayatın:
Ne kadar seversen sev, aynı kalır bazı yürekler.
Bir gülüşle başlar, bir suskunlukla biter,
Sözler tükenir, sessizlik konuşur.
Ve sen, bir kez yandığın ateşe
Bir daha dokunmazsın,
Çünkü kül bile seni tanır artık.

Ben öğrendim…
Bazı kapılar bir kez kapanmalı,
Bazı vedalar eksik kalmalı.
Çünkü tamamlamak,
bazen yeniden yaralanmaktır.
Artık barış değil, ders kaldı elimde,
Sessizlik bile senden daha dürüst şimdi.
Ben geçmişi değil,
Kendimi affettim bu defa…
Çünkü öğrendim:
Bir kitabın sonu değişmez,
Yazar aynı, hikâye aynıysa.
Ve bazı insanlar,
Asla başka bir sayfa olamaz.