Bir Kışın Ardından... Şiiri - Burhan Kale

İkibinonbir yılı; Yahyalı kışı,
Bir kara kış ki, dev gibi…
Bir de ekip başı,
Recep Abi;
Bakışları yüreği gibi,
Yetişirdi duysa bir yardım isteyeni…
Hiç teslim olmadan kara;
Kara batana,
Yolda kalana,
Zincirini takana, takmayana,
Yeşilköy’ün yolcu yüklü dolmuşuna,
Yol açan greydere yakıt taşımaya,
Delialiuşağı’nda kayan yola,
Burhaniye’de mahzur kalan kula…
Yetişmek için;
Dikme’den yukarı yokuşa,
Öyle gidişi vardı ki pikabıyla,
Hızır gibiydi adeta Recep Abi…
Biraz da yapılı ve iri…
Kıştı saatler, bize göre soğuktu;
Oysa o hiç üşümezdi…
Her yer lapa lapa kara teslimdi…
Yazın da toz toprak…
Yollarda… Yol yapardı…
Güneş batardı,
Ufukta…
Ay doğardı çalışkan alnında…
Bir Cuma haberi geldi;
Sabırlara yeni sabırlar ekledi,
Hüzünlere yeni hüzünler…
Mübarek bir gecenin ardında;
Bir Cuma namazı sonrasında,
Okunarak Fatiha ve Yasinler,
Uğurlandı Recep Abi bir yolcu gibi
İlyaslı Köyü kabri başında...
Duyduğuma göre elli dört yaşında…