Bir Kış Gemisi Şiiri - İsmail Aksoy

Bir Kış Gemisi

Ahım şahım iniş alanı yok bu iskelenin.
Kırmızı ve turuncu mavnalar doldurur burayı,
Bağlanmışlar rıhtıma, eski, cırlak renkli,
Ve görünüşe göre dayanıklı.
Nabzı atar denizin petrolden bir derinin altında.

Martının biri korur duruşunu bir varoş mahya kirişinde,
Rüzgârın akışında ilerler, sağlam durur
Ağaç gibi ve ciddîdir, külden bir ceket içinde,
O yassı limanın tamamı demir atmıştır
Onun o değirmi sarı göz düğmesine.

Bir gözlem balonu su yüzüne çıkar bir gündüz ayı
Veya bir teneke kutu gibi, balık buzları üstünde puro gibi.
Görünüş kasvetlidir eski bir asitle dağlanma misali.
Üç varil küçük pavurya boşaltıyorlar.
İskelenin kazıkları çökmek üzere sanki

Ve onlarla birlikte uzaktaki o sarsak anıtları
Toptancı mağazalarının, maçunaların, vapur bacalarının
Ve köprülerin. Etrafımızdaki her şeyi kaydırır su
Ve dedikodusunu yapar gevşek argosuyla,
Nakleder kokularını ölü morinaların ve katranın.

Daha uzakta, dalgalar çiğner buz kurabiyelerini –
Berbat bir aydır bu parkta uyuyanlar ve sevgililer için.
Gölgemiz bile soğuktan mavileşti.
Gelmesini isteriz Güneş’in
Ve bizi karşılamasını, bu buz kaburgalı gemi yerine,

Püsküllü ve bitkin, ayazdan oluşan bir albatros,
Sert havadan arta kalmış şey, her bir bocurgat ve istralya
Sarmalanmış camsı bir zar ile.
Eli kulağındadır Güneş’in eksilmesinin:
Her bir dalga ucu parıldar bir bıçak misali.

(1959)

Sylvia Plath (1932-1963)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

https://ecnebiedebiyat.wordpress.com/