Eve dayıyor ağzını fırtına
ve üflüyor bir ses gelsin diye.
Huzursuzca uyuyorum, dönüyorum yatakta, okuyorum
kapalı gözlerle fırtınanın yazdığını.
Fakat çocuğun gözleri büyüktür karanlıkta
ve çocuk için mızırdanır fırtına.
Her ikisi de sever sallanan lambaları.
Her ikisi de yarım yamalak konuşur dili.
Çocuksu elleri ve kanatları vardır fırtınanın.
Lappland’a doğru kaçar kervan.
Ve duvarları bir arada tutan
çivilerden oluşan takımyıldızını hisseder ev.
Sessizdir gece zeminimizde
(ki yitip gitmiş bütün adımlar dinlenirler orada
bir göldeki dökülmüş yapraklar misali)
fakat dışarıda yabandır gece!
Dünya üstünde daha ciddi bir fırtına var.
Ağzını dayar bizim ruhlarımıza
ve üfler bir ses gelsin diye. Korkarız
fırtınanın üfleyerek içimizi boşaltacağından.
Tomas Tranströmer (1931-2015, İsveç)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 10.11.2019 23:02:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
EN VINTERNATT Stormen sätter sin mun till huset och blåser för att få ton. Jag sover oroligt, vänder mig, läser blundande stormens text. Men barnets ögon är stora i mörkret och stormen den gnyr för barnet. Både tycker om lampor som svänger. Båda är halvvägs mot språket. Stormen har barnsliga händer och vingar. Karavanen skenar mot Lappland. Och huset känner sin stjärnbild av spikar som håller väggarna samman. Natten är stilla över vårt golv (där alla förklingade steg vilar som sjunkna löv i en damm) men därute är natten vild! Over världen går en mer allvorlig storm. Den sätter sin mun til vår själ och blåser för att få ton. Vi räds att stormen blåser oss tomma.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!