Bir kırmızı gül Şiiri - Selçuk Şeker

Yar, ilkbahar ayında, bir kırmızı gül açıyor.
Kalbim aşka, ve de sana, kanatlanıp uçuyor.
Yollarım sana çıkıyor, ayaklarım sana koşuyor.
Kalemim sana yazıyor, sevgimi, aşkımı anlatıyor.

Kalbimi bir ateş yakıyor, gözlerim, o yar için ağlıyor.
Hatıralar bana onu soruyor, dilimde o şarkı, gözümde anısı, kalbimde yarası.

Bir kırmızı gül verseydim seni sevdiğimi söyleseydim.
Verdiğim kırmızı gül bir gün solacak, solunca, sende beni unutma.
Yar, bir kırmızı gül verseydin bana, aşkımı söylerdim sana.
Aşığım desen bana, derdimi söylerdim sana.

Benim derdim başka, o güzel gözleri görünce düştüm aşka, bakışları bambaşka,
bir kere düşmüş gönlüm aşka, çare yok sevmekten başka, çare yok ki, sevmekten başka

Son baharda, bir kırmızı gül soluyor.
Yapraklar tek tek, bir bir yere düşüyor.
İşte bak, ayrılık oluyor, yüreğim yanıyor.
Kalbim yaralı, yaralı, gözlerim kan ağlıyor.

Kalbim bin bir yerinden yaralı, gönlümü nasıl avutsam, seni nasıl unutsam.
Unutamıyorum, aklımdan atamıyorum, sensiz yaşamayı inan düşünemiyorum.
Dalından koparılmış bir gül gibi, sevdiğinden ayrılan âşık biriyim, delice seven bir serseriyim.

Bir kırmızı gül verseydim sana, belki gelirdin sen bana.
Seviyorum deseydim sana, aşkımız giderdi uzun bir yola, yani toprağa, ölüme, ölüme kadar.

Sevmek sevilmemek, her gün acı çekmek, karşılıksız sevmek, yaşarken ölmek.
Aşk bu değil, aşk böyle olmamalı, yine de seveceksin, sevilmesen de.
Aynada kendimi değil, seni görüyorum, seni hâlâ çok seviyorum, seviyorum çok.