Bir kez ben ol senden çık Şiiri - Oktay ...

Bir kez ben ol senden çık…

Bir kayıp rüzgâr oldum esemiyorum sevgiye
İçimdeki aşka nefesimi veremiyorum son kez
Boğuyor hayat can çekişiyorum…
Gözlerimden bir damla yaş süzülüyor toprağa
Kurak yüreğime çöl fırtınası esiyor
Tenimi dikenli teller sarmış sanki kanıyor boşluğun…
Öyle kumpasa düşmüş ki; sevgim yalnız bir mahkûm
Dermansız bir bakış savuruyor kadere varlığım
Ferhat misali dağlara vuruyor adımlarım
Sen hala yoksun varlığımı terk eden sıcaklığın da yok
Ellerini tutan ellerim hasret zincirine bağlı havada ama asılı…
Bakışlarıma vuran mat aydınlık uyuşturuyor mantığımı
Duygularım alıp kaçıyor tenimi ruhum kayıp
Gözlerimin kapıları yokluğunun kilitlerinde paslanıyor
Gelmiyorsun çok zaman oldu beni unuttun belki de
Belki de kim bilir kendine bir ceza veriyorsun
Bensizliği tatmak istiyorsun…
Yâda bensiz duyguların esiri oldun başka duygulara giden
Suskunluğunu boz ve haykır zehrini
Durma denizlerime dal derinliklerimde hisset beni
Bir kez ben ol senden çık bak bakalım ne göreceksin…

Oktay ÇEKAL
18.08.2012–01.51