Bir kez adımı söyle Gülnihal

dokunsalar ağlayacaktın gülnihal
en ıssız köşesinde sokağın,
lav püskürtüyorken içindeki volkanlar
sütliman görünüyordu herşey
bomboş bakan gözlere..
ellerin titriyordu
gözlerin, bakışların
dudakların titriyordu alevler içinde..
gölgenle başbaşa bırakmışlardı seni
ellerini boş
yüreğini yaralı
soruları cevapsız...

bir gece usulca ben dokundum sana gülnihal
uzaklardan,
biteviye uzayan yollar ardından
dağların arkasından
zamanın, mekanın arka planından
ben dokundum sana gülnihal,
göz kırptım yıldızlardan...
gözlerine değil, gözyaşlarına
saçlarına değil, acılarına
ellerine değil, gönlüne
nefesine değil, ruhuna dokundum gülnihal..
sonra gecenin kadehine
birer iz bıraktık dudaklarımızdan..
birlikte ağlıyorduk
gülsek de; aslında biz yine ağlıyorduk..

bin kere vurmuşlardı beni de
gönül meclislerinde..
sen çıkageldin apansız
sesin geldi, nefesin geldi gülnihal
bin kez ölmüştüm ben gülnihal
bin kez can verdi nefesin..

kaç ömür yaşadım sesinde
kaç hayat tuttu elimden
kaçsolukla açtım gözümü
ne savaşlar bitirdim, yorgun argın, yaralı
yeniden köprüler yaptım seninle
nice mumlar söndürdüm esrarlı çarşambalara

ben artık dar-ı bekadayım gülnihal
hançer işlemez, kurşun geçmez,
top tüfek yıkamaz beni
ben acıkmam, üşümem
uyumam, üzülmem,tükenmem artık
kırılmam, dökülmem, dağılmam
piştim ki İbrahim ateşlerinde
bir an kaldı sonsuzluğuma
bir nokta
bir temas
bir hal
bir bakış
bir harf kaldı gülnihal
sonsuzluğun eşiğindeyim
bir kez adımı söyle gülnihal...