Bir Keresinde Ölmek Üzereydi İnsanlık

Çocukları pistten almayalım lütfen eğlensinler.
Kabil’de havadan düşüyor insanlık.
Saygı duruşuna duralım hadi bir vicdanlık.
Heidi’yi yalın ayak koyanlar elensinler.
Altın tepside merhamet sunalım birazcık,
Her işin başı dolar sonra sağlık.

Meclisten içeri lafımız, peynir gemisi yürütmez.
Yalnızlığım vatanım, merhametin ülkem kadar,
Çay bizim ata yadigarımız ve kısrak atlar.
Kendi çöplüğünü kirletmeyen horozlar.
Uyumaya çalıştığında devam etmeyecek rüyalar…

Bilmediğim bir şarkıya eşlik etmeye çalışıyorum.
Bizim pencereler yele karşı gelemez.
Kar yağar kar üstüne güvendiğim dağlara inceden.
Sağanak acılarımız yumuşar belki birden.
Sanki gönlüm ısırıyor bu aşkı bir yerden.
Rabbim unutmak büyük nimet,büyümek aniden.
Madem bir bez alacaktık bu kibir neden?

Kardan adamlar hiç erimeseydi,
Karıncayı bile bile incitmeseydik.
Yahut bir deniz kasabasında kıyıya yakın evimiz olsaydı.
Deniz esintisi kokulu kitaplarım olur muydu.

Resimlerinde küçücük bir eve sığan çocuklardık.
Taşımızı kağıda sardılar, makasımızı kırdılar.
Hep uzak tuttular, ulaşamayacağımız yerlere sakladılar bizi.
Kırığımızın alçısı üstüne roman yazıyorlar.
Sarı saçlı mavi gözlü çocuklarıda ağlattılar.
Oysa buralarda çok ağlamıştı esmer çocuklar.

Okunsun şimdi, yüreklerimizin pası silinsin
Ayasofya bugün çok güzelsin.
Anlamasakta seni tek başına bir ümmetsin.
Fırat ile Nil arasında yankılansın ezan sesin.
Vicdanını susturamayanlar İslam’a düşman nasılsa.
Topla tası tarağı, taşı toprağı altınsa.

Bi keresinde ölmek üzereydi insanlık.
O gün seni tanıdım tesadüfen.
Olmaz, bizde tevafuk derler sevdiğim.
Bizde böyledir hep.
Söz ucu zehirli oktur, şirki sevmeyiz.
Telaffuzu yoktur sevdamızın, olduğu gibi severiz.
Bi keresinde ölmek üzereydi insanlık.
Bi keresinde ve öyle sevdim seni.

Zeynal KARABİLİCİ