Bir kere dağıldık Şiiri - Halil Aydın

BİR KERE DAĞILDIK
Aç haritayı ser masaya
Sanki yel attı bizi bu yerlere
İçimizdeki o hasret, o sevgi ve özlem
Sonsuza kadar sönmeyecek sandık
Nasılda hayaller kurduk
Savrulduk bir tohum misali
Dünyanın dört bir yanına
Kimimiz çok şanslıydık
Verimli topraklara düşen tohum misali
Kök saldı, çiçekler meyveler açtı
Zengin oldu, fakir olanlara hor baktı
Kimimizin şansı iyi gitmedi
Verimsiz kurak, susuz kayalar üzerine
Düşen tohum misali
Ne kök saldı ne yosun tuttu
Yuvarlandı san ki kayalıklardan
Parça, parça oldu; toz gibi savruldu
Kader böyleymiş diyerek
Hayata küstü
Zannediyorduk ki kan bağı
Her şeyden güçlü
Kimimiz sarıldık bu dala
Kimimiz çoktan unuttu biri birini
Kimiz başkasını daha fazla öne çıkarttı
Seni yok sayıp incitti
El gibi, düşman gibi oldu
Kanından olana.
Yarınlar bu günlerden güzel
Olacak dedik
Köyümüzü, yuvamızı, onca hatıraları
Atalarımızın anamızın bastığı toprakları
Terk ettik, gurbet yollarına düştük
Savrulduk her yere
Meğerse gittiğin yollardan dönülmezmiş geri
El olduk biri birimize
En sonra umutlar bir, bir söndü
Günlük hayatın telaşından
Ekmek aş davasından
Mesafeler, yollar uzadıkça, uzadı
Herkes ben haklıyım diye ayak diredi
Atadan, deden kalan hatıralar heder oldu
incir çekirdeğini doldurmaz nedenler
Sen ben davası çıktı öne
Gereksiz bir gurur kibir
Dediğim yine de doğru inatlaşmaları
İletişim kopukluğu kaybettirdi bize
HALİL AYDIN(Sizden biri) 26/06/13