Bir Kentin Künyesinde Veda

Her kent bir yürektir
Bir vedayı anlatır bu kent
Bir yakadan diğerine
Son sözcüklerin ansızın belirdiği
Ölüm selası kadar alır götürür bu kent.
Her veda,
Kimliksiz bu kentin boynunda asılı kalır,
Kentin künyesinde bir sen daha olmaz,bilirim.
Savaştan sıyrılan bir vedayı da anlatır bu kent;
Nerede deyip aranıp durduğum
Adının yazılı olduğu boş sokaklar
Sınırları çevreleyen duvarların tüm solmuş renkleri
Sevdaları tüketen ünvansız bulvarlar
Başka derin yollara ayrılır,gizliden.
Kime doğru koşarlar artık,
Her sokak başında belirdiğinde
Etrafına toplanan
Bu kentin asi ve haylaz çocukları.
Şimdi hangi iklim çağırır ılıman düşlerini
Hep yol bekler yolcusunu,göçmen kuşlardan öğrendik
Gölgeni ardın sıra yol bilip dönen kuşlar
Kentin üzerinde bir karaltıyla süzülürken boz bulanık
Beklenmedik vedan ile kentin tüm renklerini rehin almıştır.
Çok geçmeden duyulur:
Savunmasız bırakıp gittiğin bu kent düşmüştür,
Ve yanlızlık bire bölünmüştür.
Ve anlarım ki artık,
Girip geri döndüğümüz bu çıkmaz sokakları
Şarap kızıllığında pencerimizden süzülen günbatımını
İki yakanın mihrabı bilge nehiri
Ölümün sırtında yürüdüğümüz soğuk taşlı yolları
Bir sükunetle uyanan gri düşlerimizi
Ansızın inip maviyle buluşturan bu yağmurları
Başka bir kentin yüreğine taşıyamayız biz.
Anla artık!
Zamansız çıkagelen tarihin gölgesine gizlenmişiz
Bulvarlarda kaybetmişiz aşkın çocuklarını
Şimdiyse kayıp künyeleriyiz bu kentin,bu çıkmaz sokakların.