Bir Kent Yorgunuydu Yalnızlık

Soğuktu kentin sokakları
Yalnızlığın ayak sesleri,
Ses geçirmez duvarlarına sindi
Ne asfalt yollar duyurabildi
Ne parke taşlar
Ne de uzayıp giden motorlu taşıtlar
Sesler sessizliğe büründü.
Dibi olmayan bir kuyuda debelenir
Karanlık bir ormanın içinde kaybolur
İnsan dolu bir dünyada
İnsansız yaşar gibi,
Ben varım diyemeyen
Bir kent yorgunuydu yalnızlık.
Kentin bir köşesinde bekleyen
Hain bir kurt gibi,
Şeytanın cebinde taşıdığı
Bir koz gibi,
Hep kolladı boş anımızı,
Arkasına da alıp kenti
Kuşattı dört bir yanımızı.
Bir sinema dolusu insan arasında
Bile,bırakmadı yakamızı...
İnsan dolu bir dünyada
İnsansız yaşamanın anıydı
Yüzlerce dilin olduğu bir dünyada
Kendini ifade edecek bir dil
Bulamamanın kanunuydu
Bir kent yorgunuydu.

Yalnızlık;
Otobüste yanındaki adamdı
Okulda öğretmen
İş yerinde patron
Evde kocandı
Yaşamı anlatan hocandı.
Yalnızlık;
Meyhanede kadeh olup,doldu boşaldı
Yine de uzaklaşmadı,
Sabahları hiç uyanmadı,
Perdesi kapalı bir adam gibi
Güneşten nasibini almadı.
Yalnızlık;
Bir şairin dizelerinde dinlendi
Sanata yönlendi,
Ve sonunda sanatkâr oldu...

Ahmet TIĞLI 23.3.2006 (Sevgi Merdivenleri)