Bir Kendimize Yetişemedik

Bir kalpte hiç mi dinmez fırtına
Bunca yaşanmışlıkların ardından
Hiç mi huzura ermez insan
Yalnızlık bu kadar mı işler insanın ruhuna
Kelimeler hep mi düğümlenir boğaza...

İnsanlar hep gölgeleriyle mi durur karşımda
Her insanda bir kaybolmuşluk
Yüzlerinde bir maske
Anlaşılmak istemekten daha çok
Anlaşılma korkusu var yüreklerinde
Peki, ama neden bu korku
Suçları mı çok günahları mı
Neden kaçarlar çevrelerinden
Neden kaçarlar kendilerinden
Kaçtıkları kendileri mi yaşadıkları hayat mı...

Herkesin kalbinde bir şeylere özlem var
Hep bir yerlere gitme arzusu
Belki de görmek istemedikleri
Hayat trenine geç kalmış olma korkusu
Neden bitmiyor
Yaş kaç olursa olsun yürekteki sahip olma arzusu...

Neden hapsediyoruz kendimizi kalın duvarlar ardına
Hepimiz çırpınıp duruyoruz
Kalp denen hücremizde herkesten gizlice
Rüzgâr eken fırtına biçermiş ya
Savruluyoruz kendi fırtınamızda
Herkesin bir şeyine koşturuyoruz da
Bir kendimize yetişemiyor
Bir kendimize yetemiyoruz
Sonra da dünyaya yalan diyor
O yalanda kayboluyoruz...

©
6 Ekim 2025
11:55