Bir Kavuşamamanın Kesik Anısı

İçimde tuzla buz dans ediyor, nefes yarım
Yara biberi serpiliyor ciğerime
Uzaklar siliyordu hasreti
Hayalden dostlar edinirken her gün
Her gün silikleşti dostların hayali
Anıları cam bir kutuya saklamıştım sanırım
Kapağı aralandı
Ve saçıldı hasretler yüzeye

İçimde cızla bız pişti hızlı ateşte, heves yarım
Bilmiyordum bu kadar özlediğimi yaklaşmadan önce
Yakınlar biliyordu hançerini hasretin
Kavuşmak da yarım kalır mı hiç...
Ölüm bile daha az mı acıtırdı ki bir sesin içinde
Hayaller alçılara alınmaya alışık
Bu gönül hasreti çekmelere alışık
Özlem bile donmalara alışık
Artık katılaşmıştı sanki yüreğim
Ama söylesenize, insan için söyleyin,
Bu ne biçim hikâye!
Bu ne saçma bir sahne!
Kavuşmak da yarım kalır mı hiç...