Bir Katre-i Aşk Şiiri - Abdulkadir Bostan

düşerken
uçurumlar üstüme…
düştü yılların yüzü akıl perdemin ayrığına / yalpalandım
parçalandı billur desenli hayâlın zarı
anın en siyahında öylece kalakaldım

omuzlarda giden dört kollunun içinde gibiyim
altta kalabalık
üstte yalnızım
bildiğim bütün yüzler
neden, az sonra gidecekmiş gibiler...
söyle katre
ölümüyüm yoksa…

ya kirpiklerime dokun
ya bulutlardan yağ tenime
ya da bir gül yanağından süzül
ıslat beni
avaz avaz...

kayboluyorum / bir ateş gibi
içinin buzul dağlarında
tutkusuz ruhların aciz damarlarından
gölgem düşüyor yerin yüzüne / asma zamanlarda
siyahlar damlarken şairlerin parmaklarından
beyazdan sıyrılıyor kaderim
bir kalbin eğik dallarımdan tutunurken, yaşam denen meçhule
her an ölmelerimden yakalansam da
ah etmem bir ölümlük ömrün ahvaline…

ey katre
aşkın gözünden gözüme düşensin
dağlarım kalbimi de
ağlayamam seni…

üryan ormanlar derilerini soyunur gibi ağaçların kabuklarından
acının onulmaz sancısı payelense de göğün göğsünde
kirpiklerime düğüm atarım da
düşüremem seni…

bir hayatı
bir de aşkı
tekrar yaşayamam / katre
ikisi de öldürüyor sonunda...