Bir Katilin Hürriyetine İnanmak

Kurduğun her cümlede
öznenin fütursuzca işlediği nesneydik biz.
Meğerse nesnenin halinden özne bilmezmiş,
aşığın işi sevmekleymiş.

Edilgen bir oluş aramaktasın
etken bencilliklerini dolaylayacak.
En güzel adlandırmayı yapacak,
türlü mecaz kuracak,
sebebi sana bağlayacak.

En iyi bildiğimiz şey güzelliğin.
En çok sevdiğimiz şeyse
kirpiklerinin gözlerinde kucaklaşması,
saçlarının yüzünle selamlaşması.

Tegafülün inkara meylettirse de
Gitmeye gelişin,
yeltenişin
isyanı bileyletse de…
Bizde tecahü’l-ü ârif sanatı yok.
Ve gidişin
güzel bir sebebe bağlanmayacak.

Şimdi durman
açık ve aydınlık bir gerçekte
sembolist şair gereksizliğidir.

Ne yani
an mefhumunu parnasyen bir şiirde
‘’Yekpare geniş bir anın
Parçalanmış akışında’’ mı görseydik.
Bir anlık tebessümüne
mübalağa mı doğursaydık?

Evet başımız döndü.
Rüzîgârda atkınla saçının raksına temaşadan.

Evet içimiz geçti.
Yüzünde mimârinin en tılsımlısına şehâdetten.

Evet derûnumuz tutuştu.
Sesinde mûsikinin müthiş tınısını terennümden.

Yine de
hep methiye söyleyip
kaside yazacak
sana gazelhân olacak değiliz ya.

Lütfûnla yaşardık biz,
ama gafletin öldürecekti...
Biz aşkını öldürdük.
Şimdi katil hüviyetiyle dolanmaktayız.
Yeniden sevmek için katline,
bir katilin hürriyetine inanmaktayız.