Bir Karpuz Hikayesi Şiiri - Faruk Bilgesoy

Hele emmi ne oldu öyle yıkıldın kaldın
Aklına nerden düştü bu yaşta pazar işi
Şu sebzeler neyse de karpuzu niye aldın
Taşımak için yanına gerek genç bir kişi

İçim elvermez ki seni böyle bırakmaya
Bari sana yardım edeyim evin yakın mı
“Çok yakın değil on beş dakkada geldim yaya
Gerçi üç dakka sürmez atabilsem adımı

İhtiyarlık işte derman bırakmadı dizde
Şu dünyalıkta canacağazımla kala kaldık
Vefa görseydik bu kadar yıkılmazdık biz de
Heyhat ki tüm dertlerden nasibimizi aldık

Karpuzu niye aldın diye sordun ya demin
Elbette bedenimdeki gücün farkındayım
Kaç gündür canı çekmekte fakat yarenimin
Ki onu da alamazsam, ben nasıl kocayım”

Çocuklar, diyecek oldum duruverdi birden
Gözleri takıldı gözüme mavinin tonu
Vücuduna göre bir hayli genç ve direngen
Ve fakat savaşını kaybetmiş eni sonu

“Rabbime şükür” dedi “arada arıyorlar
Afiyetteler, biliyorum ya bana yeter
Sayısını unuttum bir sürü de torun var
Bir bayrama denizde, öbür bayram bizdeler”

Derken vardık, yüksek bir binanın giriş katı
Çocukları almış birlikte el ele verip
Ayrıca emekli etmişler tek tek anlattı
“Muhtaç değiliz şükür” derken hali bir garip

Kıyamıyordu işte sitem etmeye bile
“Dünya değişiyor herkes işinde gücünde
İsterdik yanımızda görmek, ama nafile
Bayramlar hariç, ancak bir tanış öldüğünde”

Kapı açıldı nihayet, sözü yarım kaldı
Bir nineyle bakıştık pırıl pırıl gözleri
Sebzeleri görmedi sanki, karpuzu aldı
Döndü sonra mahçupça teşekkür için geri

“Zahmet etmişsin Allah razı olsun evladım
Buyur içeri bir bardak çay ikram edeyim”
Lafı olmaz ninecim bak duanızı aldım
İzninizle pazar dağılmadan ben gideyim

Ayrıldım yüreğim burukça, gözlerim nemli
Pazar kimin umurunda yönümü şaşırdım
Bu iki yaşlıdan öğrendim neymiş önemli
Hemen bir karpuz alıp anacığıma vardım