Bir Karcı Şiiri Olmalı Şimdi

Bir “Karcı şiiri” olmalı şimdi
Bir de buğusu kıvrımlı bir fincan kahve ellerimde
Bir kadim sevda yeli estirmeli bir davudî ses
Ve ne kadar emaneti varsa bende insanların
Alıp götürmeli…

Ama ne bir İsmail’im var benim yakasındaki yalnızlığıyla başı belâda olan
Ne de yüreğinden öpülecek isyanlarım…
‘Keşke’ lerimdir ki boynumu büker, ağlayamam
Sırılsıklam olmuşum sağanağında hazin aldanışların…

Ey Karcı’nın serin atlıları!
Ve ey sularımı yıkayan rüzgâr!
Kurut beni…
Ya kurut evet ya da al götür beni buralardan
Kalırsam ay gene kaybolacak ardında bulutların
Bulutlar dökecek gene nesi varsa
Bıktım artık ıslanmaktan…

Lanetli şimşeklerin çaktığı günden beri
Ne yer durdu sarsılmadan altında ayaklarımın
Ne gök vazgeçti üstüme üstüme boşalmaktan…
Kapılıp gitti sellere umutlarım…

Ve sen
Ey sevgili!
Söyle şimdi ben bu akıp giden suların neresindeyim?
Neresindeyim bu karlı gecelerin, karanlık dehlizlerin?
Çıkmaz sokaklarında bu şehr-i nedâmetin
De gayrı
Nasıl dolaşırım gözlerine bulaşmadan senin?

Bu belâ mühim…
Bir mim koymalıyım yanı başına şimdilik
Bir minnacık mim
En kırmızısıyla kalemlerin…

Evet, bu belâ mühim…

Bir “Karcı şiiri” olmalı şimdi
Ve boşalmış bir kahve fincanı ellerimde
Sonra bir davudî ses… Ötelerden…
Ne kadar emaneti varsa bende insanların
Alıp götürmeli…

AHMET KÖKEN