Bir karanlık Şubat geçti Dünya'dan

Ayların en kısası olan şubat,
En uzun acı hayatı yaşattı tüm insanlığa.
Şubat sadece bir aydı,
Hüzünle duyurmuştu baharın müjdesini,
Acı düşürmüştü yüreklere,
Kor gibi alev alev yakan...
Sanki, tanrı insanlığın yakasına iliştirmişti,
Tüm hüzünlerden bir ders çıkarmayı öğrenin diye.
Yaşamak öğretmeni olmayan bir okuldur.
En iyi ve en kalıcı dersi verir.
Zaman ağladı, gökler ağladı.
Külfeti ağır, acısı yürekleri dağladı.
Onca aileye mezar oldu.
Altı Şubat iki bin yirmi üç depremi.
Hüznü hiç unutulmayacak,
Kara tarihin hikayesi.
Hafızalara hüzünleri kazıyarak,
Yürekleri yakarak geçti şubat.
Topraklara hüzün yağdı sağnak sağnak.
Gözyaşları sel oldu.
Geriye kalanları kasvetli idi Anadolu'mun.
Duaları uzun, hüzünleri bitmeyen,
İnsanımız ne acı çekmişti için için.
Rahmana yalvararak.
Uzatması olmayan zaman,
Bitmeyen umutlarda kaldı.
Arzulanan hiçbir şeyin anlamı yoktu.

KONUŞMALAR

Korkarım elli yıl sonra da,
Aynı bu konuları tartışıyor olacağız.
Neden mi?
Çağdaş eğitim ve bilim,
Bu ülkede hayata geçmeyecek.
Boşuna bu çabalar...
Aynı şeyi yüzlerce kez yaşadık. Malesef hiç ders almadık.
İnsanların yüreği ağzında yaşıyor.
Yaşanan, yaşatılan acılar...
Yaşayanların yüreğinde kalacak.
Yalanın, hıyanetin, ihanetin... İnsanda bıraktığı toz bulutunun burukluğu kadar,
Tatsız tuzsuz acı bu hayat.
"Bir anda yok olmak"
Bu uzatması olmayan bir zaman.
Sevdiklerimiz giderken,
Ne çok ölürüz değil mi?
Unutulmayacak kadar yürekleri yakan kavururan bir acı...
Bedelini herkese ödetir.
Ömürle yaşam yalancı baharı zaman olan gel gitler.
Ömür dediğin
Diğer günün ertesi...
Ömür dediğin bu kadar işte.
Sonrası, yine insan, yine sen yine ben...
Yeneden doğan, yine insan.
Yaşanılan hüzünleri imtiyaz geçmeden,
Nakış nakış işleyen,
Adaletli davranan tek gerçektir ölüm.
Ne çok öldük,
Ne çok öldürüldük..
Değil mi?

27.02.2023
~Gülay Özdemir ~