Bir Kara Sevda Masalı Şiiri - Köksal Cengiz

Başı karlı dumanlı dağların ıssız koyaklarında
Kara sevdasını çığırır hırçın rüzgârlar bir yiğidin.
Ve derler ki;
Vazgeç!
Varsa bile bir nebzecik ümidin.
Sizin ki olmayacak duaya âmin!
Bir ala ceylan olup,
Sürükler seni de bir ömür ardı sıra.
Bir görünür bir kaybolur
Göz kırpar ara sıra.
Nice civanı esir etmişliği vardır,
Nice can telef olmuştur onun uğruna
Aman vermedi bunca zaman
Hiç bir avcısına.
Dediler demesine ya;
Dinleyen kim?
Derinden bir ah! Çekip,
Dalıp gitti gözleri uzaklara...
Ölesiye sevdalıydı yavuklusuna.
Sözü mü geçerdi rüzgârların,
Kim derman olurdu gönül ağrısına?
Sıyırdı kınından zağlı hançerini
Ya Bismillah! Deyip, sapladı
Yüreğindeki amansız sızısına...
Derler ki;
O gün bu gündür;
Bir ince karayel eşlik edip durur
Ayrılık türkülerine, sevda şarkılarına.
Ve gökteki kara bulutlar;
Ağlayıp durur biçare âşıkların emsalsiz aşklarına...