Bir Kaldırım Kurgusu Şiiri - Gültekin Mu ...

yine bir dönüşteydi eve
hava karanlık ve ayaz
bedeni otobüsten indirdim
ruhu bagajdan
benim için yapılan kaldırıma
kumanda omurilikte
attım kendimi
zira o herkesten daha iyi biliyor
evimin yolunu
genç bir kız belirdi önümde
sarı siyah bir gölge gibi
beni fark etti tedirginleşti
kaldırım uzun
hava karanlık ve ayaz
adımlarımız düzene girdi
aradaki mesafe uygun
o yürüyor ben yürüyordum
hava karanlık ve ayazdı
saat gecenin çok geçi
ben karanlık gölgem cilalıydı
o canını düşünüyor ya elbet
ya da ırzını
ben öyküyü düşünüyorum
hem de ırzını
yavaşlayınca geçip gideyim diye kendisini
ben de yavaşladım korumak için mesafeyi
kaldırım uzun
hava karanlık ve ayaz
saat gecenin çok geçi
ben karanlık gölgem cilalıydı
tek bir dükkan
tek bir insan yoktu
cesaretimi topladım birden
hızlandırdım adımlarımı
hava karanlık ve ayaz
daha sessiz daha hızlıydım
saat gecenin çok geçi
sokak lambasının altında gölgem belirdi
gölgemi gördü
heyecanlandı
kaldırım uzun
arkasına baktı bende ona baktım
çantasını önüne aldı
tek bir dükkan
tek bir insan yoktu
tedirginliğini sezdirmemeye çalıştı
etrafı detaylı süzdüm
yaklaştım, yaklaştım
yanına kadar geldim
hava karanlık ve ayaz
geçip gideceğimi zannetti
hızlı bir hamle yaptım
sol elimi hızla savurup ağzını kapadım
sağ elimle sol elini sıkıca kavradım
hava karanlık ve ayaz
sağ eliyle düşmemek için
paltoma tutundu
kaldırımın kenarına doğru götürdüm
çırpınan bedenini
yasladım çimenlerin arasına
hava karanlık ve ayaz
çimenlerse ıslak
debelenmesine aldırmadım
alacağımı aldım
onun için de farklı bir tattı eminim
acaba bu öyküyü okusaydı güler miydi
ben de öyle düşünmüştüm der miydi
yoksa beni sapıklıkla mı suçlardı
düşünmekle sapıklık olmuyor mu
söyleyince mi suçlanıyoruz
her insanda var bu duygu
kandırma kendini derdim o zaman
neyse ki alt geçidin lambalarını tamir etmişlerdi de
arkamda beliren gölgelerden
korkmama gerek kalmadı