Bir Kaldırım kenarında Şiiri - Günal Aydın

Ayrı dünyaların aynı insanıydık
Belkide bu yüzden ayrılamadık
Hani küfür ederdin geçmemişlere
Bende ya sabır derdim,dertlere

Siyah beyazdı hayatımız
Çalınmıştı gök kuşağımız
Ya hayattı hırsızımız
Ya da sahteydi insanlarımız

Ulan uzaktı bizden şu yalan
Bizde uzaktık riyadan
Birdi özümüz ve sözümüz
Sağa sola sapmadı hiç gönlümüz

Mesut olmayıda bildik
Salya sümük ağlamayıda
Seviştiğimizde oldu
Sabahladığımızda
Bir kaldırım kenarında

Aykırıydık biz gündüzlere
Asiligimiz tutardı gecelerde
Sırdaşımız olurdu
Bazen bir köprü altı
Bazende salaş bir meyhane

Nisan yağmurlarında ıslandık
Ağustosa da hiç sıcak demedik
Ama Bir kere çok sevdik
Bir daha da hiç sevemedik

Öyle çok özlem biriktirdik
Hasretin çıkmaz sokağında
Vuslatı hayal bile edemedik
Umudun dar yollarında

Zordu aşk yokluğun kollarında
Eĺ ele tutuşup yürüyemedik
Fakat o vardı yanı başımda
Başkasını da hiç misafir etmedik

Tükendik ayrı şehirlerde
Ve Kaç dem tükettik
Bir bardak çayın nefesiyle
Sevgilinin gözlerinde

Üşüdük ellerimiz titredi önce
Sonra sesimiz bir köşede
Öyle Yarımdık ki ikimizde
Yar oluverdik bir birimize

Resmin tutamadığın avucumda
İsmin bir ıslık dudağımda
Hava sakin rüzgar yok ama
Canım da kokunda burnumda

Kötüyüm gecenin bir yarısı
Sabaha çıkarmı senden sonrası
Ah larla dolu yüreğimin yarası
Gel de beni yaktığın gibi
Yak şu mısraları