Bir kalbin içinde Şiiri - Murat Ülkü

Bir kalbin içinde iki dünya var;
Biri sonsuz güneş, biri sahte kar.
Sorsan herkes âşık, herkes yâr ama;
Kimi nefse köle, kimi yâra nar.

​Onun dünyasında tek bir özne var,
Kutsadığı yankı, ruhuna duvar.
Aşk dediği; camda kendine secde,
Gözleri sadece o mülkü arar.

​Dili sevda saçar, özü buz şehir,
Kalbi bir kuyudur, suyu tam zehir.
Konfor tahtındaki o mağrur sultan,
Vefa deryasında sığ bir münzehir.

​Zannı bir pazarlık, vaadi bir kâr,
Zoru görünce o mum gibi söner.
Her adımı çıkar, her sözü inkâr;
Gönlü ancak bir kendine mezar.

​En hafif rüzgârda köksüz savrulur,
Kibirden kalesi kumdan kavrulur.
"Biz" yoktur orada, boşluk tınlar da;
Gemi su alınca ilk o kurtulur.

​Lakin gerçek seven, başka can taşır,
Onun her gülüşü yâra bulaşır.
Kendi sükût etse, ruhu yoldaştır;
Hasretin narıyla can hırpalanır.

​O gülse baharlar müjdeler ömrü,
O ağlasa matem boğar gökyüzü.
Kendi varlığını feda eder de;
Mihmandar eyler yâra her günü.

​Bir mumdur o; yanar, yâre nur kalır,
Kendi erir ama huzur can alır.
Hiç hesap sormadan, "neden" demeden;
Yârin cennetini kendinden tanır.

​Fırtına kopsa da göğsü siperdir,
Yârin tek bir ah’ı ona bin derttir.
Ayağına değse küçücük bir taş,
Sevenin kalbinde sızlayan yerdir.

​Bir çınar gibidir; sabit ve dilsiz,
Yârin yarasına merhem, izinsiz.
Kendi canı yansa "ah" demez bir kez;
Sevmeye taliptir; sonsuz ve bensiz.

​Biri ayna tutar sadece yüze,
Biri ışık olur görmeyen göze.
Biri gül koparıp dalda soldurur,
Biri ömrü döker tek bir öze.

​Zan; nefse esaret, aşk ise onur;
Aşk; kendinden geçip O’nda durulur.
Şimdi bak aynaya, sor o kalbine:
Yük mü oluyorsun, kanat mı yâra?