Bir Kalanın Anatomisi Şiiri - Sirr

Zorla sıkıştırıverdi yüreğime üç beş umut,”harçlık yaparsın” dedi,
Kızarıverdi yanaklarım, mahcup yüzüme doldu tebessüm,
Gidişleri anlamak için henüz çok küçüktüm.

Sırtını bana döndüğünde, adımlarını artık sayamıyordum,
Ardından sesleniyorum,
Bütün kâinat duyarken beni, o seslerimden mahrum,
Saat; ayrılığa kaç var bilmem…

Gözden kayboluyordu ki yar gücümle atıldım,
Koşuyorum…
Rüzgâr tozlarını gözüme sokuyor,
Ne anlattığı umurumda değil rüzgârın ki yok düşünecek zamanım.
Hüznün kölesi olmayı reddediyorum ve koşuyorum.
Süzülmeye başlıyor alnımdan dudaklarıma alın yazım,
Küfre dönüşecek oluyor dilimin ucunda, zor yutuyorum
O benim sınırlarımı terk ederken, ben haddimin sınırlarında boğuluyorum.
Koşuyorum…
Varırsam gözlerine acı çekeceğimi bile bile koşuyorum
Bahtımın sınırlarına iki karış acı eklemek için bu kaçıncı seferim?
Çekmiş yalan zincirlerini sahte fizansım,,
Ve ben sevgilerimi yaralardan yürütecek kadar Fatih değilim…

Durdum işte…
Bir nefes daha isteme diyen ciğerlerimi dinliyorum,
İsyan eden gönülse koşma yanlısı,
Bedenim savaş alanına dönerken, etrafımda bir kalabalık…
Yalnızlık ve keder dörtnala sürüyor üzerime atlılarını.
Ufukta göremiyorum gideni, ufukta gelenler var…
Altı yaşındayken üstüme devrilen demlik…
Babamın ilk tokadı.
Annemi son görüşüm…
Üstüme yığınla acı geliyor uzaktan,
Hüznün ilk kamçısı bağrımda,
Ve harçlıklarım artık değil yanımda…