Bir Kahramandı Şiiri - Faik Sarıca

Yıl 2005, mevsim yazdı..
Güneş alabildiğine kızıl ve sıcaktı.
Fakat ruhum buz gibi, donmuş ve yapayalnızdı.
Ruhumu ruhuyla ısıttı, o bir kahramandı..

Milyonlarca insan, koskoca şehir ve yapayalnızken ben..
Issızdım, yalnızdım, tamda bunalmışken…
Bir sıcak el, dostça tebessüm ve hikmetli sözler…
Bir kahramandı..hadi dedi ve baştan başladı güzellik adına her şey..

Farklıydı, heyecanlıydı, belli ki dava adamıydı.
Tanıdıkça bir insan bu kadar mı sevilirdi?
Sevecen, sımsıcak, merhametli sayamam daha nicesini..
Anlayın işte koskocaman yüreğiyle, o bir kahramandı..

Adı sirayet etmiş olacak hayatına..
Adı da Halil İbrahim’di, yaşantısı da..sofrası da..
Yedirir içirir, eli açık, cömert mi cömert..
Gözü gönlü toktu, kahramandı Halil İbrahim…

Zaman mefhumu yok, ne zaman ararsan ara..
Bir fedekarlık mı yapılacak, bakarsınız hemen orada
Hak için; mücadele, koşturma, yorulma onun ruhunda..
Bir kahramandı o.. Hakkın, hakikatin yolunda..

Kermesti, piknikti..bambaşka bir renkti..
Büyüğümüzle büyük, küçüğümüzle küçüktü..
Hele KARDEŞŞŞ deyişi yokmu..beni bitirirdi..
Sözüyle özüyle o bir kahramandı..

Güçlüydü..güreşirdi pehlivan gibiydi..
Kim derki bir virüs kahramanımı yendi?
O virüse değil, HAKKA BOYUN EĞDİ..
Haktan gayriye boyun eğmeyen, bir kahramandı o..

Bir erken hazan sadece, erken ayrılış onunki si..
Ahreti gözetirdi zaten hep yaşantısı..
Faik derki bedenden mi ibaret sanki, insan canlısı..
Ezelden ebede ruh dostluğu bizimkisi..
Kahramandın..kahraman kalacaksın HALİL İBRAHİM..