Bir kadinin Maskeleri

Yüzdeki maskeler sakladı yorgunluğumu
ben kendimi ararken kayboldum
yüzlerce maskem oldu

Birini gülerken taktım
diğeri susarken yapıştı
birini iş çıkışı aceleyle sürdüm
biri gece yarısı kendi kendine oluştu
aynaya her baktığımda
camın üstünde başka bir ben kaldı

Kirpik diplerimde kuruyan rimel gibi
içimde kuruyan kelimeler var
takvim yapraklarını kopardım
yüzlerim yerinde kaldı
adımı sordular
cevabı bir başkasının ağzından verdim

Yüzümün kenarında küçük bir yırtık var
oradan sızıyor gerçek
parmak uçlarımla yoklayınca
acı değil
utanma akıyor
sesim kendi boğazımda yabancı duruyor

Biri annemin içi rahat etsin diye
biri arkadaşlar kaygılanmasın diye
biri iş yerinde güçlü görünsün diye
biri sokakta omuz omuza yürüsün diye
her yüzün altında biraz daha eksildim
sonunda aynanın önünde
kimse kalmamış gibi kaldım

Bir gece makyaj pamuğu gibi
tek tek sildim hepsini
altından çıkan ten
taze yaraydı
üstüne eğildim
oradaki çocuğa su verdim
ilk kez kendi sesimle
korktun mu diye sordum

Cevap uzun sürdü
kalbimden geldi
dedi ki yoruldum
dedi ki yetti
dedi ki artık
yüzümü bana ver

Şimdi
sokağa çıktığımda rüzgârı yüzümle tutuyorum
gülüşümü kiralamıyorum
suskunluğumu ödünç vermiyorum
aynaya bir kez daha bakıyorum
ve yavaşça
adımı kendi ağzımdan
kendime söylüyorum

Maskeler kavanozda
etiketleri soluyor
ben ise nefes alıyorum
az da olsa
gerçekten
ben olarak