Zamanın başlangıcından beri süregelen bir şeydir iki cinsin birbirini tamamlaması. Farklı özellikleri olan iki insan. Eşref-i mahlukat demiştir Yaradan. Yaratılanların en şereflisi. Sonra da halifem demiştir insan oğlu için. Yani Yaradanın yeryüzündeki vekili. Yaradılış gayemizin ne olduğunu hiç düşünmeden, bize verilen yetki ve yetenekleri olumlu kanallara aktarmadan öylesine bir yaşam.
Çıkar çatışmalarının birinci sırada olduğu edepsizce bir bencillik kavgası. Konuşma edebi, kendini ifade etme edebi, oturma edebi, yürüme edebi ve herşeyden önce yaşama edebi. Edepsizliğin had safhaya çıktığı bir hayatın içinde nasıl yer kapabiliriz diye çılgıncasına yarışıyoruz.
Hangimizin bir insan kaybedecek kadar zengin olduğunu düşünebiliriz ki... Dikkatsiz, özensiz, saygısız, sevgisiz, düşüncesizce sarfedilen sözler... Adına dobralık, adına erkeklik, adına delikanlılık dediğimiz ne kaldı ki tüketmediğimiz? Adam gibi adam olmak... Nedense hep erkek cinsi için kullanıldığını kabul ederiz bunun.
Adam olmak=İnsan olmak...
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
