Bir Kadının Çıplak Yüreği...

Elimde bir fırça önümde bir tuval
Bembeyaz bir zemin
Elimde ten rengi bir renk paleti
Sadece buğday yanığı ve kırmızı renk tonları var üzerinde
Birde kömür karası
Zihnimde bir imge var
Bir kadının çıplak yüreği
Kömür karası saçları
Buğday yanığı teni
Saçları gözlerinin önüne düşmüş
Eğik başı
Sırtını dönmüş benle birlikte tüm aleme
Gördüğüm kan kırmızısı sırtından sızan
Yaralı ama umurunda bile değil
Aksın istiyor damarlarındaki tüm kanı
Dokunmama bile izin vermiyor
Daha ne kadar hançer varsa saplansın istiyor sırtına
Acımasızca
Sağ avucunu kapatmış belliki bir şey saklıyor
Nedir o diye soruyorum
Bana bir şey olursa sen bak ona tamam mı diyor
Canı yanıyor farkındayım
İhanetini affedemiyor yaradanına
Dokunulmasına izin verdiği için iman ışığına
Geri dönüşü özlemiş gitmek istiyor
Besbelli çok yorgun
Kaybolmuş bir melek o
Ve sessizce yere uzanıyor
Son sözleri dokunmayın yıkamayın beni
Aksın istiyorum sırtımdaki yaralardan tüm kanım
Kurusun orada kefende istemem
Öylece koyun beni toprak anamın koynuna
Belki kan kırmızısı bir gül biter toprağımın üzerinde
Dokunmayın ona lütfen dokunmayın
Soldurmayın ben gibi onuda
Ve elini uzatıyor kalan son gücünü de toplayarak
Bu sana emanetim
Ona iyi bak diyor
Gözlerimden akan yaşları durduramıyorum
Bana
Sus ağlama ben istedim bunu ben istedim diyor,
Ellerine uzanıp avucunu açıyorum
Bir serçe yavrusu gözlerimin önündeki
O kadar sevimli ve kırılgan ki
Yavrucak titriyor sudan çıkmış balık gibi,
Sıcacık bir elin içinden buz gibi olan elime alıyorum
O benim emanetim diyor gözünde takılı son damlada düşüyor
Ve kapanıyor elmas gibi ceylan gözleri
Korkuyorum
Emanetine zarar vermek istemiyorum
Ve çağlayanlar boşalıyor gözlerimden
Bunca yıl birikmiş, susmuş ve şimdi taşmıştı…

2002