Bir Kadına Bir Devrime

Sen,
mor lavantaların kirpiğinden düşen
ilk gözyaşıydın…
Tütün gibi sarıp sarmaladın beni;
ben, kül olmuş bir halk masalının
ağzı yanık eşek arısı.
Sol cebimde bir ütopya taşıdım sana gelirken,
diğerinde ağlamaklı bir özlem…
Sen lavantanın dilini bilen
ve benim için polenleşen kadın.

Şimdi söyle bana,
hangi şiir yakışır senin gözlerine?
Gökkuşağını çatlatan
o kirli kahve bakışına?

Ben seni,
Tek yolun engebeleriyle sevdim.
Bir sevda ardında
sana yazılmış
ilk ve son şiiri taşıdım.
O şiir,
bir bebeğin ilk nefesi kadar saf,
bir mitingin ortasındaki
annelerin çığlığı kadar gerçekti.

Ben seni,
ellerinle toprağı okşarken sevdim,
ellerinle gökyüzünü bölerken.
Bir elinde süslü bir defter,
diğerinde yaralı bir kedi vardı.
Gülüşünle,
cezaevlerinin rutubetini kurutan kadındın sen.

Ben sana dokunamadım belki,
ama her gece,
bir mermi gibi kalbime saplanan adını
ranzama kazıdım.
Bir müebbet gecesi gibi geçtin içimden,
bozkırdan geçer gibi,
göğü delip geçen bir ışık gibi…

Sen benim
ölümle kol kola duran devrimimsin.
Bense,
bir parkta, gözaltında kaybolan
bir gencin cebinden çıkan şiirim.

Sana dair her şey yarımdı.
Yarım kalan mektuplar gibi,
yarım kalan düşler gibi…
Ama bil ki,
her eksik yanımı
seninle tamamladım.

Bir kadını sevmek,
bir halkı sevmek gibiydi.
Zor,
ama imkânsız değildi.
Ben seni,
yıkılmış şehirlerin enkazında aradım.
Ve buldum;
bir kız çocuğunun saçındaki tokada,
bir annenin tencere dibindeki umut kırıntısında.

Seninle konuşurken,
dilimi unutuyorum bazen.
Çünkü sen,
dilime sığmayan bir isyandın.
Ve ben,
şiirle konuşmayı öğrenmiş bir devrimci.

Ah sevgili…
Bir gün,
bir gece ansızın,
adını haykıracağız meydanlarda.
Ve sen gülümseyeceksin,
tüm afişler senin gözlerini taşıyacak.
Ve o gün,
hem seni
hem devrimi öpeceğim alnından.