Bir Kadın Uğruna Şiiri - Teyfik Abanoz

Bir kadın uğruna,
Döküldü gözyaşlarım.
Bir kadın uğruna,
Kendimle savaştayım.

Yeryüzüne düşen,
İlk kar tanesiyim.
Öylesine tutkun,
Öylesine çılgın,
Öylesine sevdalı.
Bir kadın uğruna,
Ölümüne telaştayım.

Sevdiğini kaybeden,
Yetim kalmaz mı hiç.
Acımasın dudakların,
Acımasın içinde,
Bensiz bıraktığın yanın.
Bir kadın uğruna,
Yalnızlığın son durağıyım.

Bilirim bende hıçkırmayı,
Feryat figan ağlamayı.
Gözyaşlarım büyütür,
İçimde,
Kine susamış bu aşkı.
Bir kadın uğruna,
Aşkın kurak topraklarındayım.

Badesi elinden alınmış âşık,
Dudakları kurumuş çöle benzer.
Ya senin bu gidişin,
Verilecek,
Daha kaç ömre bedel?
Bir kadın uğruna,
Vadesi dolmayan acılardayım.

Kırmızıyı yeşile kattın da gittin,
Ölümü yaşama.
Sonbaharı üzerime örttün de gittin,
Soldurdun.
Uyanmaz artık düşlerim!
Bir kadın uğruna,
Sabaha çıkmaz kâbuslardayım.

İbrahim oldum sönmedin,
Yusuf’a sordum dönmedin,
İsa oldum da ben ölmedim.
Nuh’un gemisine mi bindin de gittin?
Musa oldum gelemedim.
Bir kadın uğruna,
Yıldızı sönenlerdenim.

Bu ne bir son,
Ne de bir son doğacak,
Nedensiz gitmeler,
Elbet son bulacak.
Unutma ey Arafi!
Bir kadın uğruna,
Elbet uğurlar olacak.
Elbet uğurlar olacak…