Bir Kadın Tanımıştım Şiiri - Nevzat Yazıcı

BİR KADIN TANIMIŞTIM
Bir kadın tanımıştım! Bundan yıllar öncesi.
Sisli puslu yağmurlu, bir sonbahar gecesi.

Yıkılmıştı çökmüştü, bir şeylerden ürkmüştü,
Hava soğuk titriyor, belli çok üşümüştü!

Gözgöze geldik bir an; gözlerini kaçırdı.
Öyle çaresizdi ki, o an içim acıdı.

Ayağında çorabı, sırtında hırka yoktu.
Onun perişan hali, kanıma dokunmuştu.

Bir ayyaş eşi varmış, hayırsızmış vesselam,
Ne halden anlar imiş, ne söz ne laf ne kelam,

Şerrinden sakınırmış, kaçarmış köşe bucak.
Bir sokakta kıstırdı, onu psikopat! alçak.

Bir kaç el silah sesi, duydum irkildim o an.
Derin bir ah işittim, geri döndüğüm zaman, .

Devrildi yere düştü, kalbinden vurulmuştu.
İmdat sesini duyan! hemen yardıma koştu.

Son sözünü söyledi, son nefesini verdi.
Kanatsız melek oldu, gökyüzüne yükseldi.

Ruhunu teslim etti... yaralı kuş misali.
Ara ara canlanır; gözlerimde eşkâli.

Her ne tarafa dönsem! karşımda beliriyor.
Unutmak istedikçe, düşlerime giriyor.

Belli ki anne idi, yavruları da vardı.
Can çekişirken bile! yavrum diye ağladı.

Yıllar geçti aradan, işte o gün bu gündür,
Yüreğimde bir sızı, bir matem bir hüzündür.

Dünya üstüme çöktü! altında kalakaldım.
O karanlık geceyi, hala unutamadım.

Ne zaman sözü geçse, gözlerim buğulanır.
İki kelime gelir! boğazıma dolanır.

Yüreğim buz kesilir, kabarır duygularım.
"O acı hatırayı" dün gibi hatırlarım..!

Şair Nevzat YAZICI