Bir Kadın Tanıdım Şiiri - İsmail Uysal

Bir kadın tanıdım
Bir kadın ki toplamış gözlerine cümle âlemi
Bakmak cesaret ister.
Önce yaşıyor sandım
Oysa ne âlem umurunda onun
Ne o âlemin.
Güneş’teki ısıya eş elemi
Merhamet ister.

Bir kadın hayatın her kemliğine
Karşı bağlanmış tutkuyla
Ne neşeyle dost kalabilmiş
Ne umut ne uykuyla
Ne felekten bir gün çalabilmiş
Ne aldanmış hayatın sersemliğine
Bir kadın ki
Riyadan uzak cemiyet ister

Bir kadın
Ruhundakileri anlatabilmenin derdiyle
Bürünmüş sükûta
Dilinde birikmiş kelimelerin ağırlığı
Çökmüş gözlerine
Şifa olsun diye nebata
Akar gözlerinden ayyaş,
İki damla yaş.
Bir kadın ki
Yaşamla arasına set ister.

Bir kadın tanıdım
Almış terkine emanetini
Çekmiş restini
Sığınmış dağların eteklerine
Kulağını tırmalar kurt ve çakal sesleri
Korkuyor muydu acep
Baktım gözbebeklerine
Dişi bir kaplan gibi gösterdi heybetini
Bir kadın ki
Ne acınmak ne himmet ister.

Bir kadın
Yaka silkmiş elin murdarından,
Necasetinden, irininden…
Sığınmış münzevi bir boşluğa
Kaldırmaz başını arından
Dayamış yavrusunu sinesine
Düşen iki damla yaş yanaklarından
Biter, ikiz lale soğanı
Avutur ağlayanı.
Bir kadın ki
Bıkmıştır elemden; saadet ister.

Bir kadın tanıdım
Haşhaş kapsüllerini andıran gözlerinden
Afyon sızar.
Ayyaş kılar dudağından bir buse,
Alan sızar.
Mehtaba eş saysam cemalini
Kıskanır Güneş, kızar.
Bir kadın tanıdım
Avucunu almak avucuna
Cesaret ister.