Bir Kadın Şiiri - Hüsnü Bala

Hüznün efkârında efsun bakışları vardı
Gerdanında ince bir sızı, yüreğinde mahzun yaşamlar…
Sözlerinde kırgınlıklar vardı
Yaşamın uçurumunda yaşıyordu
Adı Özlem, Sevda ve de Aşktı…
Bilinmez yolculuklarda harmanlanmış közü
Dumanlı yollarda kızıl dağlarla kaplıydı umudu
Daha sonsuz düşlerle bezenmişti hayalleri
Kendini arayan aşkın içinde
Aşka yaşıyordu, yaşamın anlamsızlıklarında
Adı fedakârlıktı onun, adı Aşk’tı yaşadıklarıyla…
Gözleri Dicle sürgünü, Munzur akar yüreğinden
Yontusunda gecenin taranmış saçları
Bir zülüf gerdandan düşmüş usul/ca salınır…
En hüzünlü kasırgalar eser yüreğinden
Ve susmalar birikir kuruyan dudaklarından
En duru susmalar…
Bir çöl sıcağı, bir haziran akşamı kalır,
Tenhasında gecelerin loş bir yalnızlık kalır…
Daha duru susmalar en âlâsında,
Daha sessiz çığlıklar en onurlusunda,
Yalnızlık ve kahır kalır gecenin ortasında
Esir kalır bir kadın, kaçarken firari yalnızlıklardan…