Bir Kadın Şiiri - Yasemin Güven

Bir adamı sevdi hemde çok sevdi kendini hayatını unutucak kadar uğruna ölümü alacak kadar...
Kimseyi görmüyordu duymuyordu varsa bir sevdiği adam vardı gecenin sabahini bekler gibi bekledi...
Yılmadı beklemekden bir gün dedi gelicek oda benim gibi sevicek bir kuş misali tunedi pencerinin önüne...
Sevdiği adam gelmedi gelmediği gibi ne bir haber verdi nede bir iki çift satır mektup yazmıştı kadına...

Kadın bir ümitle gelicek diyordu benim gibi oda seviyor düşünüyor ben gibi sevdiğim dedi...
İçten içe ağlıyordu gözyaşları yanaklarından boncuk boncuk dökülüyordu biliyordu gelmiceni ama....
Bir an kıpırdamadı pencerenin önünden gelen geçenlere bakıyordu heyecanla bekliyordu kimse yok..
Artık anladı gelmiceni unutulduğunu herşeyin bir yalandan ibaret olduğunu sustu derin bir sessizlikte..

Artik aglamiyordu yada aglayamiyordu küstü hayata arkadaşlarına kendine bile uyumuyordu artık...
Yemiyordu icmiyordu kendine çok kızıyordu ben nasıl sevdim nasıl bu denle kör oldum diye...
Sigara üstüne sigara içiyordu sessizdi bir kendiyle konuşuyor kendine öfke kusuyordu durmaksızın...
Aradan 1 hafta geçti kapı çaldı koştu umitsizce baktı postacı bir mektup getirdi sevdiği adamdan...

Önce elinde olmaksızın sevinclere boğuldu huzunlendi ağlamaklı oldu heyecan basmıştı kadını...
Sonra mektubu açtı okumaya başladı işte kadının yıkıldığı an olmuştu oracikda bayilmisti kadın...
Hastaneye kaldırıldı yanında yakın dostu vardı oda üzülmüştü dostuna ne olduğunu sordu ona...
Kısık bir ses tonuyla sevdiği adamın evlendiğini öğrenmişti bir daha görüşmek istemediğini yazmış dedi...

Ne soyliceni dostunu nasıl avutucani bilememisti bulamadı yapma dedi değmez haketmiyor seni...
Ben dedi çok sevmiştim gözüme başka göz değmedi ellerimi başka el tutmadı dedi çok üzüldü...
Meğer başka gözlerde gezerken başka ellerde mutluluk ararken yalanın icindeymisim dedi...
Hayat bu kadar işte sen seversin oda elde mutlu olmaya çalışır sen mutsuzluğunla kalır yaşarsın...