Yalnız Kadın Şiiri - Meryem Keskin

Bir kadın yalnızlığa sığınmışsa,
Sığınacak bir limanı kalmamıştır.
Yüreği büyük darbeler yemiştir.
İncinmiş kırılmıştır.
Yaralanmış, canı çok yanmıştır.
Kanayan yüreğini kapatmış.
Gözyaşlarını, herkesten saklamıştır.

Bir kadın yalnızlığa sığınmışsa.
Artık umudu kalmamıştır.
Güvenmeyi unutmuştur.
Öfke kusuyorsa dünyaya.
Söylenen yalanlar dan, bıkıp usanmıştır
Kalbinin yerini unutturmuşlardır.

Bir kadın yalnızlığa sığınmışsa.
Başka bir çaresi kalmamıştır.
Acılarından bir Kale inşa etmiştir kendine.
Hayatından her şeyi ve herkesi silip,
Anneliğe sığınmıştır.
Kendini evlatlarına adamıştır.
Karanlık bir dünya kurmuştur kendine.
Kapı ve penceresi kalmamıştır odasının.
Kalın duvarlar örmüştür etrafına.
Artık ay ışığı onun dünyasında yoktur.

Bir kadın yalnızlığa sığınmışsa yorulmuştur.
Yüreğinin kapısına kilit vurmuştur.
Onu dinleyen, anlayan kimse kalmamıştır.
Her Sevda bir muharebe olmuştur,
Onun yüreğinde.
Ve o her savaştan ya mağlup ayrılmış,
Yada geri çekilmiştir.
Kadınlığını unutmuştur.
İnsanların riyakarlığından bıkıp usanmıştır.

Bir kadın yalnızlığa sığınmışsa.
Artık gidecek kimsesi yoktur.
İnsanların acımasızlığı onu bezdirmistir.
Aynalara küsmüştür.
Artık o İpek saçlarını elindeki taraktan,
Başka okşayan yoktur.
Saçındaki aklar, yüzünde beliren çizgiler,
Onu korkutamaz artık.
Gözlerindeki yorgunluğun ızdırabıdır,
Onu kendi dünyasına hapseden.

Bir kadının kalesi kalbidir.
Yalnız sa kadın,
O kaleyi fethedecek bir fatih olmamıştır.
Büyük kaleleri asıl ve güçlü komutanlar,
Fethederler.

Bir kadın yalnızlığa sığınmışsa eğer,
Güçlenmiştir.
Artık onun zayıf noktası yoktur.
Yalnızsa kadın,
Onu incitmek artık çok ama çok zordur.
Çok zor.