Bir Kadıköy Vapuru Şiiri - Afacan Dilekçi

Kadıköy vapurundayım...
Güverte insan seli...
Günün akşam yorgunluğuyla uyuşmuş bedenim;
Poyrazın insafına bırakmışım kendimi,
Tokat gibi iniyor yüzüme…
Nabzıma bakılırsa can çekişiyorum;
Böyle biçare daha kaç gün dayanır bu kalp...
Kapatıyorum gözlerimi,
Seni düşünüyorum;
Neden bir kaldırımda,
Omuzlarında onca yük,
Gözkapaklarında bilinmezliğin ağırlığıyla
Yalnız başına yürüyor olasın ki...
Bu kalabalığın içinde,
Birbirimizden habersiz,
Bir kenara ilişmiş,
Bir martı kanadına,
Düşlerini yüklüyorsun belki de...
Bir seslensem mi?