Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Memleket meselesinden once,
insanca ya$amin ne oldugunu anlama meselesi var bence
sayin...
$air.!!
sigorta hakkini sikilan yumuruklar aldi,
hak için direnenlere o patronlar,
hain,terorust,'komanist'dedi,
''halk''denilenler de,alki$ladi.
sen sen olmadiktan sonra derlerdi o bilenler
seni bilen olmaz bey efendi...
asil mesele...
insanlik
insanca ya$amdan mi,
yoksa...
u$akliktan yana olanlarla,
emekten yana olan halklarin bir meselesi mi var.?
...
...
duyarliliginiza te$ekkurler...
saygilar...
tebrikler duyarlı yüreğinizi kutlarım
MUHTEŞEM ŞİİRİNİZİ VE YAZAN YÜREĞİNİZİ TÜM KALBİMLE KUTLUYORUM ÜSTADIM. SAYGILARIMLA...
bir kaç meselemiz var, nereye gitsek acaba? diye bu günümüzde en sağlıklısı kendi yüreğimiz, inancımıza sanıyorum... yüreğinize sağlık, umarım bir ıtır bırakacak vatan yüreklerini çağlayanların çoğalıp güçlenmelerine, duyarsız haram ve ihanet yüreklere de bedellerince derin iziyle...
sevgim, saygımla
Saygıdeğer Dost Aşık yüreğine sağlık, Duygusuzlara, Sevgisizlere, Soyanlara, Haram ile Doyanlara, İbret verici çok güzel bir Atifname olmuş.KUTLUYORUM.
MEMLEKET MESELELERİNİN TOPUNU BİR ŞİİRDE NE KADAR GÜZEL ANLATMIŞSINIZ.
ALNINIZDAN ÖPMEK FARZ OLDU.
SELAM VE DUA İLE.
Memleket meselelerini o kadar çok konuşan
varki üstadım ama çözüm yok...
Güzel vede anlamlı bir eser olmuş..Kutlarım TEBRİKLER
Selam ve muhabbetlerimle..yunus karaçöp
Bir kaç Meselemiz var,Kime gitsek Acaba?
Bir kaç meselemiz var,kime gitsek acaba?
Bunları bilmiyenler,Memleket meselesi.
T.V. demi, konuşsak,Yazsak hangi kitaba?
İmana gelmiyenler,Memleket meselesi.
Sabun temizlemiyor,kara yüzlerde,kirler.
Zengin olduğu kadar,insanlıkta fakirler.
Kürsü'de and içerek,yemin eden vekiller.
Ertesi gün cayanlar,memleket meselesi.
Adi düşüncelerle,karikatör çizenler.
Kağıt ile kalemin düzenini bozanlar.
Adını BASIN koyup,yalan,yanlış yazanlar.
Akşam,sabah yayanlar,Memleket meselesi.
Türkiye'de yemlenen,yabancı şebekleri.
Kötü amellerine,kandırıp bebekleri.
Misyoner gıdalarla,şişirip göbekleri.
Kanımızla doyanlar,Memleket meselesi.
Vicdansıza, vicdanı sığdırması zor gerek.
Bazı şeyler çok açık,Görmeyenler kör gerek.
Her insanda bir dirhem,haya gerek,ar gerek.
Çırıl çıplak bayanlar,Memleket meselesi.
Dağları mesken tutmuş,inememiş düzüne.
Evvel, kara değilken,kara çalmış yüzüne.
Yüz yılların kardeşi,uymuş elin sözüne.
Mehmedime kıyanlar,Memleket meselesi.
DERDİMİZİ ÖNCE YÜCE ALLAHA VE SONRADA HALKIMIZA ANLATMALIYIZ...YÜCE ALLAH ZATEN HERŞEYİ BİLİYOR VE DE GÖRÜYOR...ONDAN KAÇIŞ YOKTUR...YÜCE ALLAHTAN SONRA EN BÜYÜK GÜÇ HALKIMIZDIR...HALKA DAYANMAK VE HALKA DERDİMİZİ ANLATMAK BENCE ÇOK YERİNDE OLUR...KOCA OSMANLI SEVLETİ YIKILDI YÜCE TÜRK MİLLETİ HALA DİMDİK AYAKTA...KUTLARIM YÜREĞİNİZİ..SELAMLARIMLA 10 TAM PUNIMI YOLLUYORUM...SAYGILARIMLA...İBRAHİM YILMAZ.
Bu şiir ile ilgili 8 tane yorum bulunmakta