Bir Kaç Kötü Anı Şiiri - Fatma İlan

Yıllar önceydi,
Ufaktım.
Sulu gözlerim vardı,
Olup bitenlere anlam veremeden,
Etrafına şaşkınca bakan.

Minicik ağzım vardı,
Bilmezdi konuşmayı.
Bilmezdi,
Ana demeyi,
Baba demeyi.

Kabus olurdu, uykuya geçişler.
Kirpikler oynadı mı,
Nasılda inerdi suratıma eller.

Sevmezdim o zamanlar,
Banyo yapmayı,
Aklanmayı, paklanmayı.
Bilirim ki beni beklerdi,
Hamamın kaynar suları.
Sırtıma, başıma ansızın şap diye inecek
Banyo sabunları.

Minik ellerim vardı,
Kavramayı bilmeyen.
O eller ki, dost oldular sopalarla.
Delinmiş ayakkabılardan başka,
Falakalara da merhaba dedi,
Minik ayaklarım.

Uzun pırasa saçlarım vardı,
Bir hamam tası başımda,
Tas şeklinde kestiler saçlarımı.
Kesmeyin diyemedim, korktum.
Beni bekleyen dayaktan.

Kısa bir süre sonra,
Kandı minik yüreğim
Bağış yapılan şekere, sakıza.
Dilim unuttu ama
Yüreğim unutmadı yaşananları.

Hiç bilemedim,
Neydi bizden yana öfkeleri.
Niye duyardı minik kulaklarım,
O çirkin küfürleri.

Yoksa biz mi tercih etmiştik,
Sefaleti
Kimsesizliği
Ve bir ömür çile çekmeyi.

(İzmir, 27.10.2005)