İstanbul, yine seviştiğimiz günlerdeki gibi, biliyorum,
Güneşin rengindeki hüzün, benim kuruntum.
Bana öyle geliyor, yoksa neden ağlasın
Sabah akşam beraber gülüştüğümüz kuşlar? ..
Ben, ömrümün en güzel baharını yitirdim,
Sen, yeryüzündeki sevgilerin en umutlusunu.
Bilmez miyim Boyacıköy sırtlarındaki o salaş kır kahvesini ya da hayat bahçesini...
Dünyanın en güzel vapurlarının gözaltından , dünyanın en güzel denizlerine doğru sessizce süzülüp gittiği...
Sessiz kuşların çığlıklarından en güzel sevda şarkılarının dinlendiği...
Bu çok güzel şiirinizi ve yüreğinizi kutluyorum sayın Ünal Beşkese....
Yine çok nitelikli bir şiir üstadım... Tıpkı yazdığınız gibi o tür mekanı ve sizi hayal ettim. Tabi kendimi de koydum o coğrafyaya ve zamana. Alıp görürdü beni nereye estiğini bilmediğim bir rüzgar. Tebrik ediyorum...
K) ya yazdığınız (okuduklarımda) insanın içini yakan imrendiren müthiş bir sevgi var Ünal bey..Ve ta buralara kadar gelen hüznün kokusu...Çok güzeldi diğerleri gibi..Okuduktan sonra kaldım..İstanbul gözlerimde...Ve benim bir şiirimi aklıma getirdi..Evet İstanbul' a aşk çok yakışıyor..Aşk'a da İstanbul...
Gönlünüz solmasın kaleminiz susmasın..Saygımla
Üstadım, sevgili dostunuzu kederlere boğdunuz. Ağlamaktan utanmadığım içindir ki;ağlattınız beni diyebiliyorum.Bu bir duygu sağnağı,birlikte çıkılmış hayat yolunda eli-kolu bağlı kalmak,yalnızlığa müebbet olmak, sevgiliden ayrı düşmek,şahidim İstanbul demek de bir İstanbul beyefendisi için ne ağır .Değerler ölçüsünü aşmış bir doku da bu şiir.Ellerinizden öperim.
Giden gider, anıları kalır... Gider mi acaba?
Gözler dalınca, her yerde o görülür...
Bu şiir ile ilgili 25 tane yorum bulunmakta