Bir İz Düşmüş Şiiri - Emrullah Çelik

Bir iz düşmüş önüme bir nefes değer içime
Geceyi taşır diliyle…
Yürüdükçe çoğalıyor, ben sustukça çoğalıyor acı.
Yol kapanır yüzüme,
Dokunsam çeker elimi,
Ama içimde bir ateş var; sönmez yakar beni.

Geri dön desem gönlüme, dönmez…
Alışmış yarasına.
Yarım kalan ne varsa yüklenmiş omuzlarıma.
Yal pas tuttu içimde…
Ben küle döndüm üstünde
Rüzgâr duyunca ismimi dağıttı,
Savurdu beni kendince.

Düşe kalka öğrendim kendime,
Gölge bile dar geldi bazen bana…
Ama yürüdüm yine.
Ben yoldaydım yolu beni sardı;
Giden gitti kalan içeride yandı.
Bir ses dedi ki yürü oğul…
Yol seni tamamlar.

Bir taş koydum önüme,
Kaybolan hatıra diye.
Bir iz bıraktım ardımda
Belki dönerim yarına diye.
Karanlık değil düşmanım.

En bildiğim yer aslında
Işığı değil sesi aradım,
Yol verdi kendi yankıma
Geri dön desem gönlüme dönmez…
Bildiğimiz inat işte…

Yoruldukça… Anladım,
Bazı yükler insanın kendi ile
Yal pas tuttu içimde…
Ben küle döndüm üstünde
Rüzgâr duyunca ismimi dağıttı,
Savurdu beni kendince.

Düşe kalka öğrendim kendime,
Gölge bile dar geldi bazen bana…
Ama yürüdüm yine.
Ben yoldaydım yolu beni sardı;
Giden gitti kalan içeride yandı.
Bir ses dedi ki yürü oğul…
Yol seni tamamlar.

Bazen yol yürütür seni,
Sen yürüdüğünü sanırsın.
Bazen bir taş anlatır, her şeyi
Sen konuştuğunu sanırsın.
Bir gün anlarsın aradığın kimse değil…
Yalnızca kendinsin aslında.

Yol pas tuttu, içimde dünya dardı.
Savruldum rüzgâra ama,
Ama yol sardı her darbeyle biraz eksildim.
İçimde yürüyen ben asla yarım kalmadı.

Ben yolun içinden geçtim.
Yol ben de kaldı.
Ve bir ses dedi:
Yürü oğul…
Bu yol seni tamamlar.