Bir İt Ve Bir Çöpçü Şiiri - Bülent Gürakar

BİR İT VE BİR ÇÖPÇÜ

Mutluluk uzaklarda kömür çocuk görüyorum
Ölüm ise ensemizden hiç ayrılmadı kaçışımıza dakik kurulmuş
Gece olur çıkmaz düşüncelere saplanırım
Denizi, yakamozu görürüm, mavi bir yosun düşlerim
Hep geceleri kaçışırım hayattan
O ise ilmek olur boynuma dolanır
En zifiri yerlere adımı yazarım
Susma diye kendine yaşa diye
Ve her köşede devriyelere çakışır kurtuluşum
Ve hep yarın için ve hep bir güneşin doğuşunu
Ve hep her zaman yârimi görmek uğruna kurtulurum
Nerden bilebilirdim ki yarınımın, kurtuluşumun
Bir uyku kokusuyla bölüneceğini
Evet, yârim uykuda ben sabaha uyanmaktayım
Ve yine bir bank, sebepsiz akan gözyaşlarım
Öfke kusan bakışlar, titrek ama tek vücut
Her adımda bir siren sesi dur demekte ayak seslerime
Bir karanlığa hoşça kal demek ne kadar güzeldir bilemezsin
Bilemezsin kömür çocuk
Üşürken ellerini tutmak bir çöpçünün
Ve bir ite sarılmaktır soğuktan kurtuluş
Aslında niyet kurtarmaktır titreyen iti ölümden
Oysaki ben korkmazdım hep çakışırdım ölümle
Hepte son kurşunumda vururdum
Hiç şaşmaz beşini kesin ıskalardım
Yalanmış her şey, ölüm bile
Bak oda teslim oldu
Çatık kaşların arasından sıkılan bir kurşuna
Geceyi içerdim, korkuma sarılırdım
Ve hep çalar saat olarak kullanırdım rüzgârın çığlığını
Çöpçü ellerini cebine kor ardına bakmadan gider
İt şımarık burjuva kimliğine bürünür
Ayağının birini kaldırarak “ç”işlenirdi avuçlarıma
Ve sömürgesine devam ederdi banklara arasında
Bense kaçışırdım idam sehpasından, dandiklerden, teslimiyetten
Ve bir duvar çıktı önüme, belli ki çıkmaza girmişiz
DENİZ gardaşımın son bakışını
YILMAZ’IN paltosuz çirkin yüzünü
NAZIM’IN susturulmuş suskunluğunu
AHMET’İMİN kırık sazını
Ve kendimi gördüm duvarda
Meğerse boşa giden kurşunların adresini kendimiz çizmişiz
Ve hiçbirimiz bilemezdik ıskaladığımız kurşunların bize isabet edeceğini
Kendimizi yok edeceğimizi…
BÜLENT GÜRAKAR