Bir İstanbul Gecesi Şiiri - İbrahim Erya ...

Bugün kulağımı bir köpek ısırdı
Çünkü suçlu bir pençe atmıştım adımlarıma
Gizleyip loş ışıklara gölgemi
Koyu bir sessizlik olmuş dudaklarım
Leş kargalarım ötmüş serin sularda
Bir bahar havasındaydı o gün çöl
Bu çok özel bir ziyafet
Bu bir açlık savaşı
Duyguların açlığı
Açılmadık kapıların sessizliği
Şehvet yumağı
Alkol kokusu
Para tutsağı insanlar
Yaşama korkularını bırakıp
Gecelerin üstünlüğünü tartışıyorlar
Ve bir kuş ötüyor karanlığa yakışmayan
Vakitsiz bir ikindi güneşi gibi
Birçok ışık yakacaklar gözlerime
Beyinler havada
Gözler yukarıda
Ruhlar aşağı doğru

Bu ne benim savaşım
Ne de başka bir cephenin arkasındaki
Öten kuşun vakitsiz masumluğunun
Bu bir ışık gölgesi farzedilen
Va mı yok mu belli olmayan
Nerde mi?
Kim mi?
İşte yalanı bu dünyanın
Bir sis perdesi yüzümüze sardığımız
Bir tekne sesi suya öylesine dalan
Yönlendirilmiş yeşillikler yada
Ansızın açılan kapılar, ardına kadar
Şimdi uyuma zamanı kuşların
Denizin ve gecenin

Işıkları var evlerin uzak tepelerde
Hayalleri var İstanbul'un
Geceleri ışıklarını yakıp beklediği
Bir de eski bir dostu,
Karanlığın, masmavi
Ya işte böyle Ethem efendi
Şimdi senin adın var sadece

Geceleri şiirler yazılır
Sahipsiz duvarlarına İstanbul'un
Bir ayıptır yada bir utancı kaderin

Geceleri soğuk uykular uyunur
İstanbul'un kollarında
İnadına ölümün
Bir çocuk olunur
Bir kitap okunur
Bir tarih yazılır sonra
karmaşık yapılar ardına
Yollar mı?
Aman sende
Boşver onları
İstanbul'un herşeyi güzel
Bak!
Gece, ışıklar ve kuş sesleri
Yeşile boyalı sevgi sözcükleri
Ve elleri yalanların..

Bu gece İstanbul ılık esiyor
Bir aşkı vuruyor kader ağlarıma
Bir bekleyişi örüyorum
Boğazın serin sularına
Kaderle buluşmayı icat eden
İlk mucit olma ümidiyle
Bir İstanbul büyülüyor gecelerimi
Bir de kader vurgunu aşkım
Nereye kadar?
Çekmek mi sineme!
O zaten ölene kadar
İşte o ölümün
Kararsız anı var alnımda
Yazılıymış kitaplarda hayallerim
Ne yazar
İnsanlar okurmuş
Bir aşk yazmadıktan sonra,
Bir düzel dilber
Gönlüm çeker hep ölümün hayal yükünü..