Bir İstanbul Düşü Şiiri - Serap Karakuş

Bir İstanbul düşüdür bu, gözlerimde
Ellerimde cigaram
Dumanı tüter yedi tepede
Bilirim geri getirmez
Viranelere sinen yitik aşkları
Aryalarım dolanır yedi tepede
Yedi tepede kendince

Bir İstanbul düşüdür bu, dilimde
Dilim lal
Dilim tutulur
Sıra martılara gelince

Bir İstanbul düşüdür bu, kalemimde
Ne kadar yazsam
O kadar siliktir geleceğe
Köpürür düşlerim vapurun salındığı her yerde
Ve ben ne zaman sussam
O zaman anlatırım seni kendime

Bir İstanbul düşüdür bu, penceremde
Bir ay gibi dizilmişken evlerin ışıkları geceye
Erguvanlar sarkar düşlerimden yere
Ve ben ne zaman sussam
O zaman anlatırım seni gecelere

Bir İstanbul düşüdür evsizlik, tenimde
Arka sokaklarında Beyoğlu'nun
Usuldan mırıldanırken bir Anadolu ezgisini
Ben yürürüm, tarih yürür ardım sıra
Ve ben ne zaman dursam
İşte o zaman gezinirim bütün kenti belleğimde

Bir İstanbul düşüdür bu, dönüşlerimde
Her defasında elime tutuşturulan
Bir parça umutla
İşte o zaman yapışırım kentin eprik sayfalarına
Üşürüm bir avuç toprak kadar
Bir avuç umutla
Ve ben ne zaman anlatmaya çalışsam bu kenti
Eksik kalırım
Tarih sayfalarına geçmeyen adi aşklar kadar

Çünkü bir İstanbul düşüdür bu
İstanbul içinde

(2006)