Bir İstanbul Düşlemesi Şiiri - Yüksel Çabaz

Başımda, Orhan Veli’den kalma bir sarhoşluk
Ve içimde sensizliğin sızlattığı bir boşluk

Sessiz sessiz ağladığım sokaklar, viraneler
Ne kadar uzaktalar ve kim bilir nerdeler.

Her şey yabancı bana, anlamsız, bomboş, uzak,
Nihavent cellât sensiz, saba ve hüzzam tuzak…

Senden geriye kalan, duvarda bir tek resim
Şu koskoca dünyada, o duvar tek adresim.

Ayrılık yaftasını giydiğim günden beri,
Ruhum mekân bilmedi koynundan başka yeri

Gördüğüm tüm kaleler, köprüler ve şehirler
Hep sana âşıktırlar ve sana köledirler.

Paris, Roma, Atina, Kahire, Münih, Berlin
Hıristiyan, Yahudi, Budist, bilmem hangi din,

En kutsal yeminleri senin için okurlar.
Sanadır gıptaları seninle var olurlar.

Sen ki canlar verilen, erişilmez güzelsin,
Bir kez tebessüm et ki ruhuma bahar gelsin.

Sen ki her şeye sultan, yalnız Allah’a kulsun,
Sen, şehirlerin şehri, sevdiğim, İstanbul’sun…