Bir İstanbul Akşamı Yorgunum Anne

Bir İstanbul akşamı yorgunum anne,
Önümde Haliç, gönlümde perde.
Nöbetteyim bekliyorum dünyayı,
Saatler geçmiyor, geçmiyor anne.

Dakikalar geceye takılmış anne,
Ezanlar ilaç oluyor, içteki derde.
Gün ağır ağır ağarıyorken,
Bir gün daha önümde duruyor anne.

Toplayıp, dağıtıyorum dertlerimi anne,
İçimde her saniye med–cezir’ le.
“Buda geçer mi? ” diyorken her an,
“Geçer oğul diyor” hayalin anne.