Bir Intihar Notu Şiiri - Özlem Ayşe Çiçek

İçimdeki karanlığın beni yutacağını düşünürdüm hep...

Meğer ben bunca yıl içime karanlıklar yutmuşum.

Ne onu kürtaj edebiliyorum çaresizliğimden ne de onunla yaşayabiliyorum.
Buna pek yaşamak denmez ama olsun en azındandan hàlà yazıyorum.

İçimdeki karanlık beni yutar mı dersiniz? İçimden korkmalı mıyım?
Korkmuyorum.
Yut beni ey adı intihar olan tılsımlı alacalık!
Ben zaten aydınlık bir yapaylığı sevemiyorum.

Gülümsediğime bakmayın!
Korkudan ilişmişti o çok küçükken yanaklarıma.
Yapışıp, yakışıp kalmıştı orada.
En son ne vakit mutlu olduğumu anımsamıyorum.
Yut beni, çiğne beni ey karanlık!

Yaşamayı eğlenceli bulmuyorum.