Bir İntihar Mektubu (…ama sen basamak ...

5 kat merdiven basamağında özetledim herşeyi,seni böylesine sevmek haddim olmadığı içindi belki de...

Güzel bakışmalarımız olmuştu.Girişte ufak soluk bir kağıdı tutuştururken avuçlarıma yanağıma bıraktığın o ilk öpücüğü hala hatırlıyorum.Şimdi orası acıyor ama geçecek birazdan biliyorum.O zamanki heyecanımı düşünüp tebessüm ediyorum,odamın duvarlarını nasılda ezberlemiştim herkese aynı görünen o duvarlar benim göz dalgınlığımdı.Ve bu dalgınlıkta aklımda belli belirsiz sesler...arasam mı aramasam mı.? bugün gibi hatırlıyorum...Ve arıyorum...

1.kata gelindiğinde kıpırdayamıyordum artık.Ayaklarım ellerim bağlıydı sanki.Belkide uyuşuyordu bedenim bedeninin sıcağında...gözlerimin kapalı olduğunu biliyorum sonrası karanlık ama güzeldi...Karanlıktan ilk defa korkmadığımı hissettiğim ve yanlız yatabildiğim günlerdi..elim sürekli yastığın altında ya bi titreşim ya bi ışık bekleyişindeydim..Yanımda kimse olmaması korkutmak yerine tam aksi beni mutlu ediyordu...Babanla kavga ettikten sonra bana sığındığın gece gitme planları yaparken mesajlarda isim verme diye beni uyarman ve sonra seni seviyorum cümlesini sesinden hiç duyamasamda mesajında okumam hala hafızamda...o 10 milyondu sizi kavga ettiren seni bana getiren allaha binlerce kez şükrettiren...telefonunda bir şarkı'gelincik' derken Hafızam can çekişiyor şimdi ama birazdan geçecek,biliyorum...

2.kata daha çok vuruyordu,turuncu sokak lambası...simsiyah saçlarımın arasında ellerin vardı,sivilceni saklayıp bir gelişin vardı ki sıkmadığıma pişmanım şimdi...Kulaklarımda hala sesin 'özledim' diyor...Şimdi düşündükçe başka bir ses bana inat ağır basıp 'yalandı' diyor...Yalandı.
'Gitme' diyorsun sonra 'paylaşamam seni kimseyle' diyorsun 'kıskanıyormusun' diyorum dil ucuyla 'evet' diyorsun.Saflıkla seviniyordum o zamanlar.Şimdi düşünüce herşeyin farkında olan bir akıllı gibi tebessüm ederken ben aynı ses yine 'yalan' diye bağırıyor.bu sefer tıkamıyorum kulaklarımı.! Çünkü kulaklarımda o bilindik türkü 'durmuyor deli yüreğim'...birazdan geçecek biliyorum...

3.katta takip ediliyorum.Karanlık bir oda..Ev tanıdıktı ama içinde seni görmeye alışkın olmadığım için şaşkındım ben...Hava soğuktu,3 kilometre yolu benim için tepip geldiğini söylüyordun benim yine ağzım kulaklarımdaydı.kahkaha atıyordum inanıp teslim ediyordum kendimi sana...Sularında yüzüp kalbimde boğuluyordum...İşte bazende böyle garipti herşey...Çoğu zaman Susup dinliyordum ellerim kalbinin üzerinde,senin ellerin benim kalbimin üzerinde yine bilinçsizce görünüşte bana atfedilmiş bir cümle vardı dudaklarından dökülen.'nar gözlüsün,bir bakıp bin düşünüyorsun'diyordun...Öyle etkileyici ve cazip gelmişti ki hemen alıp giymiştim üzerime bu yakıştırmayı...Şimdi de keşke bir bakıp bin düşünmek yerine bin bakıp bir görebilseydim diyorum...Ne tuhaf değil mi.? Üstümden çıkarıp atamıyorum yine de...Yanık kalbime yapıştı söylediğin herşey.Sabaha kadar elin açık belimde uyuyup kalmıştın bense sadece sana bakıp üşümüyordum..Kulağıma mırıldandığın o türkü yine dilimde' köşeyi dönsem ölüm düz gitsem hayat ' Ama geçecek birazdan biliyorum...

4.katta bitiyoruz...Durup dinleniyorum.Nefesim yavaşlasın diye bekliyorum,elim dizlerimin üstünde önüme bakıyorum...Açılan hiçbir kapı yok...Hiç geçmesini istemediğim zaman geçti yine...Bizi sürükledi o tehlikeli sona...Arada gelip gittin yine...Yol ortasında durdurup nasılsın diyebilcek kadar kördü gözüm.gecenin 3 lerinde sizin evi arayabilecek kadar delirmiştim.Bitsin istememiştim.Zararım varmıydı sana.? Söylesene benim canım kadar yandı mı seninde canın.? Neden inkar etmedin kavşakta.? Cesaretin yenimi gelmişti aklına? Bu kadar dürüst olmak zorundamıydın? Şimdi bunları okusan anlayabilir misin sana yazdığımı.? Yada boşver tüm bunları.Birazda gidişinden bahsedelim.Ne diyelim mesela; gitti diyelim bildiğin gitti işte,terketti bile değil.Neyindimki ben senin? sen terkedilmeyi bile bana çok gördün.! Bir yere yöneldin,çevirdin başını adın gitti oldu,ardından öylece kaldım...Ne yaşadım ne hissettim yine bi önemi yoktu.Zaten ne yaşadığımı anlayabilmiştim ne de öldüğümü...Kimse de sormadı zaten...Önemli olan sen nasıldın değişmişmiydin.? yaşıyormuydun kimlerleydin kim değdi ellerine kim girdi cennet dediğim gözlerine...Hayatına uzaktan bile olsa tanıklık edemiyordum...İçim acıdıkça inadına çoğalttığım bir hiç oldun zamanla...Ama geçecek birazdan biliyorum..!

5.Kattayım...aradan seneler geçti...Tamda küllerimden yeniden doğmuştum ki bir rüzgar esip yine tutuşturdu beni...Seni gördüm ya bilemezsin içim yine yangın yeri...Yine bana yazdırıyor ellerim,yine garip sesler yükseliyor içimden...Beni bırakan belkide hiç tutmayan sendin.! Olmayacak duaya amin demek gibiydi seni sevmek,amini sendin duayı eden ben...dualarım aminsiz ben sensiz yarınlarım umutsuz kaldı...Sana söyleyemediklerim hiç doğmamış çocuklarımız gibi ortada kaldı...İşte zirvedeyim şimdi aşağıda olmayı sen tercih ettin...Buradan insanlara bakacağım...Onların nasıl göründüklerini izleyeceğim ve herşey geçecek birazdan biliyorum...

Çocuklara gülümsüyorum,insanlara gülümsüyorum..hepsi bi koşuşturma içindeler hiç biri beni görmüyor bile...senle aramızda 5 kat var sende görmüyorsun beni...Arabalar gelip geçiyor...Çıkıp oturuyorum duvara aşağı bakıp gözlerimi kapatıyorum..Yine karanlık ve bana karanlıktan korkmamayı öğreten adama doğru bırakıyorum kendimi...Sen sonra git yine durma ben gitmeyi yakıştıramadığım için terketmek istedim seni...Üzgünüm başka yolu yoktu...Hoşçakal..! !

5 kat merdiven basamağında özetledim herşeyi,seni böylesine sevmek haddim olmadığı içindi belki de...