Bir İnsanın Hazin Sonu Şiiri - Tekin Kale

Beynindeki tümörü arındırmak için çıktığı uzun ve zahmetli yolda,
Koşar adımlarla gidiyordu.
Gittiğin yolun sonunda,
Neler olacağını bilmeden.
Gidiyordu..
Uzaklaşmak,
Uzak olmak,
Herkesten,
Her şeyden,
Kendinden,
Bedeninden bile;
Gitmek istiyordu..
Hayat hiç bu kadar acımasız davranmamıştı.
Davranamamıştı..
Belkide,
Belkide işte.
Haklıydı,
Doğruydu.
Sadece gitmek istiyordu
Ve;
Gidiyordu.
Masasının üstündeki,
Küf tutmuş,
Kokuşmuş tütününü yakarak,
Hayatın acımasızlığına,
Acı tütünü ile cevap veriyordu..
Ne yaptığını,
Nereye gittiğini,
Kimin için?
Ne için?
Bilmiyordu..
Ama gidiyordu..
Bütün acılar toplanmış:
Zehirli bir ok gibi,
Saplanıyordu..
Ceset kadar soğuktu artık..
Gülen, neşelenen,
Hayatın oyunlarına oyun ile karşılık veren artık gidiyordu..
Komidin in üstündeki;
İngiliz yapımı tabancasına dokundu.
1 mermi,
1 kurşun,
Sadece bir kurşun;
Onun gitmesine yetiyordu.
Kafasına dayadı o demir yığınını.
Yaşadıkları bir filim şeridi gibi gözünün önünde canlanıyordu.
Ne kadar da canını yakmış hayat.
Ah hayat!
Gözlerini kapattı,
Elini demir yığının ateşleyen yerine dokundurdu.
Tek kurşun!
Beynini parçaladı.
Kan aktı..
Evet evet bu sefer gerçekten gidiyordu,
Kurtuldu.
Şimdi siz bu satırları iştahla okurken;
O başka bir dünyada,
Başka bir cehennemde yanıyordu.
Mutluydu..
Gülüyorsunuz,
Bir insan cehennemde ne kadar mutlu olabilir ki diyorsunuz.
Garip bir duygu,
O mutlu.
Sormayın işte,
Sormayın.
Siz cennette mutlusunuz,
O cehennemde.
Gitti,
Kurtuldu,
Mutlu..
Hepsi bu...