Bir İnsanı Sevmek Şiiri - Nilay Aktaş

Bir insanı sevmek kanatırcasına tırnaklarını bereket dilemek gibi topraktan
Bir şehrin gece ışığına, başka bir şehrin pembe bulutuna sevdalanmak
Benim deyip armağan düşlediğin o tepeden her gece rüyanda düşmek
Bir insanı sevmek sancılanmaktır azizim

Yüreğin küçük, çarpıntısı az, ha durdu ha duracak içi efkar... içi sancı
Tebessüm vücut köşkünde o'nu görünce gelen bir misafir
Hissettiğin kendi ruhunun azadıdır, ayrılıkta tutsak, varlığıyla hür
Bir insanı sevmek çocukluğun gece korkusudur azizim

Ve içimde bir sıtma soğuğu... ayazındayım bugün yokluğunun
Sen kendine sevdalı.. ben sana sargın bir sarmaşık
İnancımın kıyısında dua dua durduğum bir nöbettir sana aşk
Bir insanı sevmek yanmaktır azizim

Sancılandıkça deva diye iğnelerin acısı
Sarılsaydın geceme korku sarmazdı içimi
Bu yangın benim içimdeymiş şimdi sardı bedeni
Bir insanı sevmek kanamakmış azizim