Bir İnsan Hikayesi Şiiri - Devran Devran

Vazgeçtim sonunda beklentilerimden,
Olmazı oldurmak ihtimalinden vazgeçtim.
Yanımda olmasını istediklerimin, yanlarında olmamı ummalarından vazgeçtim.
Su gibi berrak ve duru,
Yine bir su gibi kendi yatağında.
Nereden gelip nereye estiği belli olmayan rüzgarlar gibi avare,
Ve sarhoş yapraklar gibi oradan oraya.
Bir otobüs durağı,
Bir tren garı,
Yahut uzun ve yalnız bir yolculukta.
Deniz görmüş,
Orman görmüş,
Kuş görmüş bir resim,
Ve belki siyah beyaz,
Ve belki hayli yıpranmış bir fotoğrafta, gizledim umudumu.
Geçmişimde,
Mazim de
Anılarımda.

Bütün korkularımdan arındım bugün.
Birini kaybetmekten,
Kendi adıma ölmekten.
Mezarlıklardan tek başıma geçmekten,
Ürkmekten,
Ürpermekten,
Uzanıp bir elin beni karanlığa sürüklemesinden.
Bir çığ düşmesinden,
Bir arabanın üzerimden geçip gitmesinden.
Ellerimden,
Gözlerimden,
Terimden ve tenimden.
Üstüme sinmiş bütün güzel kokulardan arındım bugün.

Bildim ve kabullendim gerçeğini evrenin.
Ay'ın ikiye yarılması, yüreğimin buz gibi dağılması.
Garipliğimin isyan edip, bir kenti kuşatması.
Vurması bir sokakta,
Ulu orta bir sokakta vurulması.
Kanımın sıcak ve usulca şakağımdan akması.
Caddelerin tak tak sesleri ile yalnızlığıma ortak olması.
Köşede ki vitrin ve lamba,
Bir köpeğin olup biten herşeye şahit olması.
Ceketimin cebi, gömleğimin düğmesi.
Ayağımın hayat yokuşuna takılıp, yüzün koyun, paldır küldür yere düşmesi.
Anbean tenimin üşümesi.
Üzerimden bir güzün,
Bir baharın,
Bir de yazın geçmesi.
Herşey olanca hızıyla yavaş.
Herşey olanca hızıyla normal.
Ve tamamı bunlardan ibaret bir insan hikayesi